εἰκονοκλάστης

Ancient Greek

Etymology

From εἰκών (eikṓn, “figure, icon”) +‎ κλάω (kláō, “to break”) +‎ -της (-tēs, agent suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /eː.ko.no.klás.tɛːs/ → /i.ko.noˈklas.tis/ → /i.ko.noˈklas.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /eː.ko.no.klás.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.ko.noˈklas.tis/

Noun

εἰκονοκλάστης • (eikonoklástēs) m (genitive εἰκονοκλάστου); first declension

1. (Byzantine) iconoclast

Declension

First declension of ὁ εἰκονοκλᾰ́στης; τοῦ εἰκονοκλᾰ́στου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ εἰκονοκλᾰ́στης ho eikonoklắstēs	τὼ εἰκονοκλᾰ́στᾱ tṑ eikonoklắstā	οἱ εἰκονοκλᾰ́σται hoi eikonoklắstai
Genitive	τοῦ εἰκονοκλᾰ́στου toû eikonoklắstou	τοῖν εἰκονοκλᾰ́σταιν toîn eikonoklắstain	τῶν εἰκονοκλᾰστῶν tôn eikonoklăstôn
Dative	τῷ εἰκονοκλᾰ́στῃ tôi eikonoklắstēi	τοῖν εἰκονοκλᾰ́σταιν toîn eikonoklắstain	τοῖς εἰκονοκλᾰ́σταις toîs eikonoklắstais
Accusative	τὸν εἰκονοκλᾰ́στην tòn eikonoklắstēn	τὼ εἰκονοκλᾰ́στᾱ tṑ eikonoklắstā	τοὺς εἰκονοκλᾰ́στᾱς toùs eikonoklắstās
Vocative	εἰκονοκλᾰ́στᾰ eikonoklắstă	εἰκονοκλᾰ́στᾱ eikonoklắstā	εἰκονοκλᾰ́σται eikonoklắstai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: εικονοκλάστης (eikonoklástis)