δυσμενέων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dyz.me.né.ɔːn/ → /ðyz.meˈne.on/ → /ðiz.meˈne.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dyz.me.né.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyz.meˈne.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiz.meˈne.on/

Etymology 1

Formed as a present participle to an unattested verb *δυσμενέω (*dusmenéō), from δυσ- (dus-) + a derivative of Proto-Indo-European *men- (“to think”).

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn) m (feminine δυσμενέουσᾰ, neuter δυσμενέον); first/third declension

1. (Epic) bearing ill-will

Declension

First and third declension of δυσμενέων; δυσμενέουσᾰ; δυσμενέον (Epic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousă	δυσμενέον dusmenéon		δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte		δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéontă
Genitive		δυσμενέοντος dusmenéontos	δυσμενεούσης dusmeneoúsēs	δυσμενέοντος dusmenéontos		δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiĭn	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(ĭ)n / dusmeneoúsēiĭn	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiĭn		δυσμενεόντων dusmeneóntōn	δυσμενεουσᾱ́ων / δυσμενεουσέ͜ων / δυσμενεουσῶν dusmeneousā́ōn / dusmeneousé͜ōn / dusmeneousôn	δυσμενεόντων dusmeneóntōn
Dative		δυσμενέοντῐ dusmenéontĭ	δυσμενεούσῃ dusmeneoúsēi	δυσμενέοντῐ dusmenéontĭ		δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiĭn	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(ĭ)n / dusmeneoúsēiĭn	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiĭn		δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousĭ(n) / dusmeneóntessĭ(n) / dusmeneóntesĭ(n)	δυσμενεούσῃσῐ / δυσμενεούσῃσῐν / δυσμενεούσῃς / δυσμενεούσαις dusmeneoúsēisĭ(n) / dusmeneoúsēis / dusmeneoúsais	δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousĭ(n) / dusmeneóntessĭ(n) / dusmeneóntesĭ(n)
Accusative		δυσμενέοντᾰ dusmenéontă	δυσμενέουσᾰν dusmenéousăn	δυσμενέον dusmenéon		δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte		δυσμενέοντᾰς dusmenéontăs	δυσμενεούσᾱς dusmeneoúsās	δυσμενέοντᾰ dusmenéontă
Vocative		δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousă	δυσμενέον dusmenéon		δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte		δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéontă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δυσμενεόντως dusmeneóntōs				—				—
Notes:		Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn)

1. (Epic) masculine/feminine/neuter genitive plural of δῠσμενής (dŭsmenḗs)