δουκάτον

Ancient Greek

Alternative forms

• δουκάτο (doukáto), δουκάδο (doukádo)

Etymology

Borrowed from Medieval Latin ducātus, from Latin dux, ducis (“leader; duke”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ðuˈka.ton/

• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðuˈka.ton/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðuˈka.ton/

Noun

δουκάτον • (doukáton) n (genitive δουκᾰ́του); second declension (Byzantine)

1. duchy, dukedom (a country or territory ruled by a duke or duchess)
2. (historical, numismatics) ducat (a gold coin minted as currency)

Inflection

Second declension of τὸ δουκᾰ́τον; τοῦ δουκᾰ́του (Koine, Byzantine, Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ δουκᾰ́τον tò doukáton	τὼ δουκᾰ́τω tṑ doukátō	τᾰ̀ δουκᾰ́τᾰ tà doukáta
Genitive	τοῦ δουκᾰ́του toû doukátou	τοῖν δουκᾰ́τοιν toîn doukátoin	τῶν δουκᾰ́των tôn doukátōn
Dative	τῷ δουκᾰ́τῳ tôi doukátōi	τοῖν δουκᾰ́τοιν toîn doukátoin	τοῖς δουκᾰ́τοις toîs doukátois
Accusative	τὸ δουκᾰ́τον tò doukáton	τὼ δουκᾰ́τω tṑ doukátō	τᾰ̀ δουκᾰ́τᾰ tà doukáta
Vocative	δουκᾰ́τον doukáton	δουκᾰ́τω doukátō	δουκᾰ́τᾰ doukáta
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• δούκαινα (doúkaina)
• δούκας (doúkas)
• δουκάτωρ (doukátōr)
• δούκισσα (doúkissa)
• δούξ (doúx)

 

Descendants

• Greek: δουκάτο (doukáto)

Further reading

• δουκάτο - Kriaras, Emmanuel (1969-) Επιτομή του Λεξικού της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (Epitomí tou Lexikoú tis Mesaionikís Ellinikís Dimódous Grammateías) (in Greek), Thessaloniki: Centre for the Greek language Online edition (abbreviations) Printed edition 2022: 22 vols.)
• δουκάτο, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language