διωκτέος

Ancient Greek

Etymology

διώκω (diṓkō, “pursue”) +‎ -τέος (-téos, verbal adjective suffix)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.ɔːk.té.os/ → /ði.okˈte.os/ → /ði.okˈte.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.ɔːk.té.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.okˈte.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.okˈte.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.okˈte.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.okˈte.os/

Adjective

δῐωκτέος • (diōktéos) m (feminine δῐωκτέᾱ, neuter δῐωκτέον); first/second declension

1. that must pursue or be pursued

Declension

First and second declension of δῐωκτέος; δῐωκτέᾱ; δῐωκτέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δῐωκτέος diōktéos	δῐωκτέᾱ diōktéā	δῐωκτέον diōktéon		δῐωκτέω diōktéō	δῐωκτέᾱ diōktéā	δῐωκτέω diōktéō		δῐωκτέοι diōktéoi	δῐωκτέαι diōktéai	δῐωκτέᾰ diōktéa
Genitive		δῐωκτέου diōktéou	δῐωκτέᾱς diōktéās	δῐωκτέου diōktéou		δῐωκτέοιν diōktéoin	δῐωκτέαιν diōktéain	δῐωκτέοιν diōktéoin		δῐωκτέων diōktéōn	δῐωκτέων diōktéōn	δῐωκτέων diōktéōn
Dative		δῐωκτέῳ diōktéōi	δῐωκτέᾳ diōktéāi	δῐωκτέῳ diōktéōi		δῐωκτέοιν diōktéoin	δῐωκτέαιν diōktéain	δῐωκτέοιν diōktéoin		δῐωκτέοις diōktéois	δῐωκτέαις diōktéais	δῐωκτέοις diōktéois
Accusative		δῐωκτέον diōktéon	δῐωκτέᾱν diōktéān	δῐωκτέον diōktéon		δῐωκτέω diōktéō	δῐωκτέᾱ diōktéā	δῐωκτέω diōktéō		δῐωκτέους diōktéous	δῐωκτέᾱς diōktéās	δῐωκτέᾰ diōktéa
Vocative		δῐωκτέε diōktée	δῐωκτέᾱ diōktéā	δῐωκτέον diōktéon		δῐωκτέω diōktéō	δῐωκτέᾱ diōktéā	δῐωκτέω diōktéō		δῐωκτέοι diōktéoi	δῐωκτέαι diōktéai	δῐωκτέᾰ diōktéa
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δῐωκτέως diōktéōs				δῐωκτεώτερος diōkteṓteros				δῐωκτεώτᾰτος diōkteṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.