γοάω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *gʷewH- (“to call, invoke, cry”); probably related to βοάω (boáō, “to shout”) via a paradigmatic split. Cognate with Proto-Germanic *kawjaną (“to call, name”), Proto-Slavic *gȍvorъ (“talk”), Sanskrit जोगुवे (joguve, “to speak out loudly”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡo.á.ɔː/ → /ɣoˈa.o/ → /ɣoˈa.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡo.á.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡoˈa.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɣoˈa.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ɣoˈa.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ɣoˈa.o/

Verb

γοάω • (goáō)

1. (intransitive) to wail in lamentation
2. (transitive) to bewail, lament

Conjugation

   Present: γοᾰ́ω, γοᾰ́ομαι (Epic, uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γοᾰ́ω	γοᾰ́εις	γοᾰ́ει	γοᾰ́ετον	γοᾰ́ετον	γοᾰ́ομεν	γοᾰ́ετε	γοᾰ́ουσῐ(ν)/γοόωσι(ν)/γοῶσῐ(ν)
	subjunctive	γοᾰ́ω, γοᾰ́ωμῐ	γοᾰ́ῃς, γοᾰ́ῃσθᾰ	γοᾰ́ῃ, γοᾰ́ῃσῐ	γοᾰ́ητον	γοᾰ́ητον	γοᾰ́ωμεν	γοᾰ́ητε	γοᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	γοᾰ́οιμῐ	γοᾰ́οισ(θᾰ)	γοᾰ́οι	γοᾰ́οιτον	γοᾰοίτην	γοᾰ́οιμεν	γοᾰ́οιτε	γοᾰ́οιεν
	imperative		γόᾰε	γοᾰέτω	γοᾰ́ετον	γοᾰέτων		γοᾰ́ετε	γοᾰόντων
middle/ passive	indicative	γοᾰ́ομαι	γοᾰ́εαι	γοᾰ́εται	γοᾰ́εσθον	γοᾰ́εσθον	γοᾰόμε(σ)θᾰ	γοᾰ́εσθε	γοᾰ́ονται
	subjunctive	γοᾰ́ωμαι	γοᾰ́ηαι	γοᾰ́ηται	γοᾰ́ησθον	γοᾰ́ησθον	γοᾰώμε(σ)θᾰ	γοᾰ́ησθε	γοᾰ́ωνται
	optative	γοᾰοίμην	γοᾰ́οιο	γοᾰ́οιτο	γοᾰ́οισθον	γοᾰοίσθην	γοᾰοίμε(σ)θᾰ	γοᾰ́οισθε	γοᾰοίᾰτο
	imperative		γοᾰ́εο	γοᾰέσθω	γοᾰ́εσθον	γοᾰέσθων		γοᾰ́εσθε	γοᾰέσθων
		active				middle/passive
infinitive		γοᾰ́ειν				γοᾰ́εσθαι
participle	m	γοᾰ́ων/γοόων/γοῶν				γοᾰόμενος
	f	γοᾰ́ουσᾰ/γοόωσᾰ/γοῶσᾰ				γοᾰομένη
	n	γοᾰ́ον/γοόων/γοῶν				γοᾰόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: γοῶ, γοῶμαι (Epic, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γοῶ	γοᾷς	γοᾷ	γοᾶτον	γοᾶτον	γοῶμεν	γοᾶτε	γοᾰ́ουσῐ(ν)/γοόωσι(ν)/γοῶσῐ(ν)
	subjunctive	γοῶ, γοῶμῐ	γοᾷς, γοᾷσθᾰ	γοᾷ, γοᾷσῐ	γοᾶτον	γοᾶτον	γοῶμεν	γοᾶτε	γοῶσῐ(ν)
	optative	γοῷμι	γοῷς	γοῷ	γοῷτον	γοῴτην	γοῷμεν	γοῷτε	γοῷεν
	imperative		γόᾱ	γοᾱ́τω	γοᾶτον	γοᾱ́των		γοᾶτε	γοώντων
middle/ passive	indicative	γοῶμαι	γοᾷ	γοᾶται	γοᾶσθον	γοᾶσθον	γοώμε(σ)θᾰ	γοᾶσθε	γοῶνται
	subjunctive	γοῶμαι	γοᾷ	γοᾶται	γοᾶσθον	γοᾶσθον	γοώμε(σ)θᾰ	γοᾶσθε	γοῶνται
	optative	γοῴμην	γοῷο	γοῷτο	γοῷσθον	γοῴσθην	γοῴμε(σ)θᾰ	γοῷσθε	γοῴᾰτο
	imperative		γοῶ	γοᾱ́σθω	γοᾶσθον	γοᾱ́σθων		γοᾶσθε	γοᾱ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		γοᾶν/γοήμεναι				γοᾶσθαι
participle	m	γοᾰ́ων/γοόων/γοῶν				γοώμενος
	f	γοᾰ́ουσᾰ/γοόωσᾰ/γοῶσᾰ				γοωμένη
	n	γοᾰ́ον/γοόων/γοῶν				γοώμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: γόᾰον, γοᾰόμην (Epic, uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γόᾰον	γόᾰες	γόᾰε(ν)	γοᾰ́ετον	γοᾰέτην	γοᾰ́ομεν	γοᾰ́ετε	γόᾰον/γόον/γόων
middle/ passive	indicative	γοᾰόμην	γοᾰ́ου	γοᾰ́ετο	γοᾰ́εσθον	γοᾰέσθην	γοᾰόμε(σ)θᾰ	γοᾰ́εσθε	γοᾰ́οντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: γόων, γοώμην (Epic, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γόων	γόᾱς	γόᾱ	γοᾶτον	γοᾱ́την	γοῶμεν	γοᾶτε	γόᾰον/γόον/γόων
middle/ passive	indicative	γοώμην	γοῶ	γοᾶτο	γοᾶσθον	γοᾱ́σθην	γοώμε(σ)θᾰ	γοᾶσθε	γοῶντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: γοᾰ́ᾰσκον, γοᾰᾰσκόμην (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γοᾰ́ᾰσκον	γοᾰ́ᾰσκες	γοᾰ́ᾰσκε(ν)	γοᾰᾰ́σκετον	γοᾰᾰσκέτην	γοᾰᾰ́σκομεν	γοᾰᾰ́σκετε	γοᾰ́ᾰσκον
middle/ passive	indicative	γοᾰᾰσκόμην	γοᾰᾰ́σκου	γοᾰᾰ́σκετο	γοᾰᾰ́σκεσθον	γοᾰᾰσκέσθην	γοᾰᾰσκόμεθᾰ	γοᾰᾰ́σκεσθε	γοᾰᾰ́σκοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: γοήσω, γοήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γοήσω	γοήσεις	γοήσει	γοήσετον	γοήσετον	γοήσομεν	γοήσετε	γοήσουσῐ(ν)
	optative	γοήσοιμῐ	γοήσοις	γοήσοι	γοήσοιτον	γοησοίτην	γοήσοιμεν	γοήσοιτε	γοήσοιεν
middle	indicative	γοήσομαι	γοήσῃ, γοήσει	γοήσεται	γοήσεσθον	γοήσεσθον	γοησόμεθᾰ	γοήσεσθε	γοήσονται
	optative	γοησοίμην	γοήσοιο	γοήσοιτο	γοήσοισθον	γοησοίσθην	γοησοίμεθᾰ	γοήσοισθε	γοήσοιντο
		active			middle
infinitive		γοήσειν			γοήσεσθαι
participle	m	γοήσων			γοησόμενος
	f	γοήσουσᾰ			γοησομένη
	n	γοῆσον			γοησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐγόησᾰ, ἐγοησᾰ́μην, ἐγοήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐγόησᾰ	ἐγόησᾰς	ἐγόησε(ν)	ἐγοήσᾰτον	ἐγοησᾰ́την	ἐγοήσᾰμεν	ἐγοήσᾰτε	ἐγόησᾰν
	subjunctive	γοήσω	γοήσῃς	γοήσῃ	γοήσητον	γοήσητον	γοήσωμεν	γοήσητε	γοήσωσῐ(ν)
	optative	γοήσαιμῐ	γοήσειᾰς, γοήσαις	γοήσειε(ν), γοήσαι	γοήσαιτον	γοησαίτην	γοήσαιμεν	γοήσαιτε	γοήσειᾰν, γοήσαιεν
	imperative		γόησον	γοησᾰ́τω	γοήσᾰτον	γοησᾰ́των		γοήσᾰτε	γοησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐγοησᾰ́μην	ἐγοήσω	ἐγοήσᾰτο	ἐγοήσᾰσθον	ἐγοησᾰ́σθην	ἐγοησᾰ́μεθᾰ	ἐγοήσᾰσθε	ἐγοήσᾰντο
	subjunctive	γοήσωμαι	γοήσῃ	γοήσηται	γοήσησθον	γοήσησθον	γοησώμεθᾰ	γοήσησθε	γοήσωνται
	optative	γοησαίμην	γοήσαιο	γοήσαιτο	γοήσαισθον	γοησαίσθην	γοησαίμεθᾰ	γοήσαισθε	γοήσαιντο
	imperative		γόησαι	γοησᾰ́σθω	γοήσᾰσθον	γοησᾰ́σθων		γοήσᾰσθε	γοησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐγοήθην	ἐγοήθης	ἐγοήθη	ἐγοήθητον	ἐγοηθήτην	ἐγοήθημεν	ἐγοήθητε	ἐγοήθησᾰν
	subjunctive	γοηθῶ	γοηθῇς	γοηθῇ	γοηθῆτον	γοηθῆτον	γοηθῶμεν	γοηθῆτε	γοηθῶσῐ(ν)
	optative	γοηθείην	γοηθείης	γοηθείη	γοηθεῖτον, γοηθείητον	γοηθείτην, γοηθειήτην	γοηθεῖμεν, γοηθείημεν	γοηθεῖτε, γοηθείητε	γοηθεῖεν, γοηθείησᾰν
	imperative		γοήθητῐ	γοηθήτω	γοήθητον	γοηθήτων		γοήθητε	γοηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		γοῆσαι			γοήσᾰσθαι		γοηθῆναι
participle	m	γοήσᾱς			γοησᾰ́μενος		γοηθείς
	f	γοήσᾱσᾰ			γοησᾰμένη		γοηθεῖσᾰ
	n	γοῆσᾰν			γοησᾰ́μενον		γοηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “γοάω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• γοάω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• γοάω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• γοάω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “γοάω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • bewail idem, page 77.
  • groan idem, page 374.
  • lament idem, page 474.
  • moan idem, page 537.
  • mourn idem, page 543.
  • wail idem, page 959.