βρέμω

Ancient Greek

Etymology

Resembles Proto-Indo-European *bʰrem- (“to make noise”), whence Latin fremō, Middle High German bremen, and obsolete English breme (“famous; tempestuous”). However, the change from PIE *bʰ to Greek /b/ (instead of the expected */pʰ/) would be unexplained. Thus, Beekes takes the word as an independent onomatopoeic formation.^[1]

Not related to βρόμος (brómos, “oats”), which has been traditionally compared. The potential connection to βρῶμος (brômos, “stink, stench”), if any, is uncertain.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /bré.mɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈbre.mo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈβre.mo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈvre.mo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈvre.mo/

Verb

βρέμω • (brémō)

to roar (of waves)
to clash (of arms)
to shout, to rage (of men)

Inflection

Present: βρέμω, βρέμομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	βρέμω	βρέμεις	βρέμει	βρέμετον	βρέμετον	βρέμομεν	βρέμετε	βρέμουσῐ(ν)
	subjunctive	βρέμω	βρέμῃς	βρέμῃ	βρέμητον	βρέμητον	βρέμωμεν	βρέμητε	βρέμωσῐ(ν)
	optative	βρέμοιμῐ	βρέμοις	βρέμοι	βρέμοιτον	βρεμοίτην	βρέμοιμεν	βρέμοιτε	βρέμοιεν
	imperative		βρέμε	βρεμέτω	βρέμετον	βρεμέτων		βρέμετε	βρεμόντων
middle/ passive	indicative	βρέμομαι	βρέμῃ, βρέμει	βρέμεται	βρέμεσθον	βρέμεσθον	βρεμόμεθᾰ	βρέμεσθε	βρέμονται
	subjunctive	βρέμωμαι	βρέμῃ	βρέμηται	βρέμησθον	βρέμησθον	βρεμώμεθᾰ	βρέμησθε	βρέμωνται
	optative	βρεμοίμην	βρέμοιο	βρέμοιτο	βρέμοισθον	βρεμοίσθην	βρεμοίμεθᾰ	βρέμοισθε	βρέμοιντο
	imperative		βρέμου	βρεμέσθω	βρέμεσθον	βρεμέσθων		βρέμεσθε	βρεμέσθων
		active				middle/passive
infinitive		βρέμειν				βρέμεσθαι
participle	m	βρέμων				βρεμόμενος
	f	βρέμουσᾰ				βρεμομένη
	n	βρέμον				βρεμόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἔβρεμον, ἐβρεμόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔβρεμον	ἔβρεμες	ἔβρεμε(ν)	ἐβρέμετον	ἐβρεμέτην	ἐβρέμομεν	ἐβρέμετε	ἔβρεμον
middle/ passive	indicative	ἐβρεμόμην	ἐβρέμου	ἐβρέμετο	ἐβρέμεσθον	ἐβρεμέσθην	ἐβρεμόμεθᾰ	ἐβρέμεσθε	ἐβρέμοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

βρόμος (brómos, “loud noise”)
ὑψιβρεμέτης (hupsibremétēs, “epithet of Zeus (the high-thundering one)”)

Related terms

βροντή (brontḗ)

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “βρέμω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 237