Μεταποντῖνος

Ancient Greek

Etymology

From Μετᾰπόντῐον (Metapóntion, “Metapontum”), from μετᾰπόντῐος (metapóntios, “in the midst of the sea”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /me.ta.pon.tîː.nos/ → /me.ta.ponˈti.nos/ → /me.ta.ponˈdi.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.ta.pon.tîː.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /me.ta.ponˈti.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /me.ta.ponˈti.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /me.ta.ponˈti.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /me.ta.ponˈdi.nos/

Noun

Μετᾰποντῖνος • (Metapontînos) m (genitive Μετᾰποντῑ́νου); second declension

1. an inhabitant of Metapontum
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Meteorology 984a.7
   • 3rd century CE, Diogenes Laertius, Lives and Opinions of Eminent Philosophers 8.6
   • 46 CE – 120 CE, Plutarch, Amatorius 16
   • 250 CE – 350 CE, Athenaeus, Deipnosophistae 14.2

Inflection

Second declension of ὁ Μετᾰποντῖνος; τοῦ Μετᾰποντῑ́νου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ Μετᾰποντῖνος ho Metapontînos	τὼ Μετᾰποντῑ́νω tṑ Metapontī́nō	οἱ Μετᾰποντῖνοι hoi Metapontînoi
Genitive	τοῦ Μετᾰποντῑ́νου toû Metapontī́nou	τοῖν Μετᾰποντῑ́νοιν toîn Metapontī́noin	τῶν Μετᾰποντῑ́νων tôn Metapontī́nōn
Dative	τῷ Μετᾰποντῑ́νῳ tôi Metapontī́nōi	τοῖν Μετᾰποντῑ́νοιν toîn Metapontī́noin	τοῖς Μετᾰποντῑ́νοις toîs Metapontī́nois
Accusative	τὸν Μετᾰποντῖνον tòn Metapontînon	τὼ Μετᾰποντῑ́νω tṑ Metapontī́nō	τοὺς Μετᾰποντῑ́νους toùs Metapontī́nous
Vocative	Μετᾰποντῖνε Metapontîne	Μετᾰποντῑ́νω Metapontī́nō	Μετᾰποντῖνοι Metapontînoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• Μετᾰπόντῐος (Metapóntios)

Descendants

• Greek: Μεταποντίνος (Metapontínos)
• Latin: Metapontīnus

References

• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,017