ἀπεῖπον

Ancient Greek

Etymology

ἀπο- (apo-) +‎ εἶπον (eîpon)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.pêː.pon/ → /aˈpi.pon/ → /aˈpi.pon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.pêː.pon/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈpi.pon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈpi.pon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈpi.pon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈpi.pon/

Verb

ἀπεῖπον • (apeîpon)

1. to speak out, tell out, declare
2. to deny, refuse
3. to forbid
4. to renounce, disown, give up
   • 50BC-50AD, Parthenius, Lyrcus §6:

     ...μάλιστα δὲ συνεργὸς ἐγίνετο Εἱλεβίη· οὐ γὰρ ἀπεῖπε τὸν Λύρκον.

     ...málista dè sunergòs egíneto Heilebíē; ou gàr apeîpe tòn Lúrkon.

5. to give up, be worn out, fail
   • 380 BCE, Plato, Gorgias 448a:

     Γοργίας μὲν γὰρ καὶ ἀπειρηκέναι μοι δοκεῖ ...

     Gorgías mèn gàr kaì apeirēkénai moi dokeî ...

Conjugation

The present and imperfect are supplied by ἀπαυδάω (apaudáō), ἀπόφημι (apóphēmi), ἀπολέγω (apolégō), and in Attic prose by ἀπαγορεύω (apagoreúō).

   Aorist: ἀπεῖπον, ἀπειπόμην, ἀπερρήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπεῖπον	ἀπεῖπες	ἀπεῖπε(ν)	ἀπείπετον	ἀπειπέτην	ἀπείπομεν	ἀπείπετε	ἀπεῖπον
	subjunctive	ἀπείπω	ἀπείπῃς	ἀπείπῃ	ἀπείπητον	ἀπείπητον	ἀπείπωμεν	ἀπείπητε	ἀπείπωσῐ(ν)
	optative	ἀπείποιμῐ	ἀπείποις	ἀπείποι	ἀπείποιτον	ἀπειποίτην	ἀπείποιμεν	ἀπείποιτε	ἀπείποιεν
	imperative		ἄπειπε	ἀπειπέτω	ἀπείπετον	ἀπειπέτων		ἀπείπετε	ἀπειπόντων
middle	indicative	ἀπειπόμην	ἀπείπου	ἀπείπετο	ἀπείπεσθον	ἀπειπέσθην	ἀπειπόμεθᾰ	ἀπείπεσθε	ἀπείποντο
	subjunctive	ἀπείπωμαι	ἀπείπῃ	ἀπείπηται	ἀπείπησθον	ἀπείπησθον	ἀπειπώμεθᾰ	ἀπείπησθε	ἀπείπωνται
	optative	ἀπειποίμην	ἀπείποιο	ἀπείποιτο	ἀπείποισθον	ἀπειποίσθην	ἀπειποίμεθᾰ	ἀπείποισθε	ἀπείποιντο
	imperative		ἀπειποῦ	ἀπειπέσθω	ἀπείπεσθον	ἀπειπέσθων		ἀπείπεσθε	ἀπειπέσθων
passive	indicative	ἀπερρήθην	ἀπερρήθης	ἀπερρήθη	ἀπερρήθητον	ἀπερρηθήτην	ἀπερρήθημεν	ἀπερρήθητε	ἀπερρήθησᾰν
	subjunctive	ἀπορρηθῶ	ἀπορρηθῇς	ἀπορρηθῇ	ἀπορρηθῆτον	ἀπορρηθῆτον	ἀπορρηθῶμεν	ἀπορρηθῆτε	ἀπορρηθῶσῐ(ν)
	optative	ἀπορρηθείην	ἀπορρηθείης	ἀπορρηθείη	ἀπορρηθεῖτον, ἀπορρηθείητον	ἀπορρηθείτην, ἀπορρηθειήτην	ἀπορρηθεῖμεν, ἀπορρηθείημεν	ἀπορρηθεῖτε, ἀπορρηθείητε	ἀπορρηθεῖεν, ἀπορρηθείησᾰν
	imperative		ἀπορρήθητῐ	ἀπορρηθήτω	ἀπορρήθητον	ἀπορρηθήτων		ἀπορρήθητε	ἀπορρηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀπειπεῖν			ἀπειπέσθαι		ἀπορρηθῆναι
participle	m	ἀπειπών			ἀπειπόμενος		ἀπορρηθείς
	f	ἀπειποῦσᾰ			ἀπειπομένη		ἀπορρηθεῖσᾰ
	n	ἀπειπόν			ἀπειπόμενον		ἀπορρηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀποεῖπον, ἀποειπόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποεῖπον	ἀποεῖπες	ἀποεῖπε(ν)	ἀποείπετον	ἀποειπέτην	ἀποείπομεν	ἀποείπετε	ἀποεῖπον
	subjunctive	ἀποείπω, ἀποείπωμῐ	ἀποείπῃς, ἀποείπῃσθᾰ	ἀποείπῃ, ἀποείπῃσῐ	ἀποείπητον	ἀποείπητον	ἀποείπωμεν	ἀποείπητε	ἀποείπωσῐ(ν)
	optative	ἀποείποιμῐ	ἀποείποις/ἀποείποισθᾰ	ἀποείποι	ἀποειπεῖτον	ἀποειπείτην	ἀποειπεῖμεν	ἀποειπεῖτε	ἀποειπεῖεν
	imperative		ἀπόειπε	ἀποειπέτω	ἀποείπετον	ἀποειπέτων		ἀποείπετε	ἀποειπόντων
middle	indicative	ἀποειπόμην	ἀποείπεο	ἀποείπετο	ἀποείπεσθον	ἀποειπέσθην	ἀποειπόμε(σ)θᾰ	ἀποείπεσθε	ἀποείποντο
	subjunctive	ἀποείπωμαι	ἀποείπηαι	ἀποείπηται	ἀποείπησθον	ἀποείπησθον	ἀποειπώμε(σ)θᾰ	ἀποείπησθε	ἀποείπωνται
	optative	ἀποειποίμην	ἀποείποιο	ἀποείποιτο	ἀποείποισθον	ἀποειποίσθην	ἀποειποίμε(σ)θᾰ	ἀποείποισθε	ἀποειποίᾰτο
	imperative		ἀποείπεο	ἀποειπέσθω	ἀποείπεσθον	ἀποειπέσθων		ἀποείπεσθε	ἀποειπέσθων
		active			middle
infinitive		ἀποειπεῖν/ἀποειπέμεν(αι)			ἀποειπέσθαι
participle	m	ἀποειπών			ἀποειπόμενος
	f	ἀποειποῦσᾰ			ἀποειπομένη
	n	ἀποειπόν			ἀποειπόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀπεῖπᾰ, ἀπειπᾰ́μην (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπεῖπᾰ	ἀπεῖπᾰς	ἀπεῖπε(ν)	ἀπείπᾰτον	ἀπειπᾰ́την	ἀπείπᾰμεν	ἀπείπᾰτε	ἀπεῖπᾰν
	subjunctive	ἀπείπω	ἀπείπῃς	ἀπείπῃ	ἀπείπητον	ἀπείπητον	ἀπείπωμεν	ἀπείπητε	ἀπείπωσῐ(ν)
	optative	ἀπείπαιμῐ	ἀπείπειᾰς, ἀπείπαις	ἀπείπειε(ν), ἀπείπαι	ἀπειπεῖτον	ἀπειπείτην	ἀπειπεῖμεν	ἀπειπεῖτε	ἀπειπεῖεν
	imperative		ἄπειπον	ἀπειπᾰ́τω	ἀπείπᾰτον	ἀπειπᾰ́των		ἀπείπᾰτε	ἀπειπᾰ́ντων
middle	indicative	ἀπειπᾰ́μην	ἀπείπω	ἀπείπᾰτο	ἀπείπᾰσθον	ἀπειπᾰ́σθην	ἀπειπᾰ́μεθᾰ	ἀπείπᾰσθε	ἀπείπᾰντο
	subjunctive	ἀπείπωμαι	ἀπείπηαι	ἀπείπηται	ἀπείπησθον	ἀπείπησθον	ἀπειπώμεθᾰ	ἀπείπησθε	ἀπείπωνται
	optative	ἀπειπαίμην	ἀπείπαιο	ἀπείπαιτο	ἀπείπαισθον	ἀπειπαίσθην	ἀπειπαίμεθᾰ	ἀπείπαισθε	ἀπειπαίᾰτο
	imperative		ἄπειπαι	ἀπειπᾰ́σθω	ἀπείπᾰσθον	ἀπειπᾰ́σθων		ἀπείπᾰσθε	ἀπειπᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἀπεῖπαι			ἀπείπᾰσθαι
participle	m	ἀπείπᾱς			ἀπειπᾰ́μενος
	f	ἀπείπᾱσᾰ			ἀπειπᾰμένη
	n	ἀπεῖπᾰν			ἀπειπᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀπερέω, ἀπερέομαι, ἀπορρηθήσομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπερέω	ἀπερέεις	ἀπερέει	ἀπερέετον	ἀπερέετον	ἀπερέομεν	ἀπερέετε	ἀπερέουσῐ(ν)
	optative	ἀπερέοιμῐ	ἀπερέοις	ἀπερέοι	ἀπερέοιτον	ἀπερεοίτην	ἀπερέοιμεν	ἀπερέοιτε	ἀπερέοιεν
middle	indicative	ἀπερέομαι	ἀπερέῃ, ἀπερέει	ἀπερέεται	ἀπερέεσθον	ἀπερέεσθον	ἀπερεόμεθᾰ	ἀπερέεσθε	ἀπερέονται
	optative	ἀπερεοίμην	ἀπερέοιο	ἀπερέοιτο	ἀπερέοισθον	ἀπερεοίσθην	ἀπερεοίμεθᾰ	ἀπερέοισθε	ἀπερέοιντο
passive	indicative	ἀπορρηθήσομαι	ἀπορρηθήσῃ	ἀπορρηθήσεται	ἀπορρηθήσεσθον	ἀπορρηθήσεσθον	ἀπορρηθησόμεθᾰ	ἀπορρηθήσεσθε	ἀπορρηθήσονται
	optative	ἀπορρηθησοίμην	ἀπορρηθήσοιο	ἀπορρηθήσοιτο	ἀπορρηθήσοισθον	ἀπορρηθησοίσθην	ἀπορρηθησοίμεθᾰ	ἀπορρηθήσοισθε	ἀπορρηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀπερέειν			ἀπερέεσθαι		ἀπορρηθήσεσθαι
participle	m	ἀπερέων			ἀπερεόμενος		ἀπορρηθησόμενος
	f	ἀπερέουσᾰ			ἀπερεομένη		ἀπορρηθησομένη
	n	ἀπερέον			ἀπερεόμενον		ἀπορρηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀπερῶ, ἀπεροῦμαι, ἀπορρηθήσομαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπερῶ	ἀπερεῖς	ἀπερεῖ	ἀπερεῖτον	ἀπερεῖτον	ἀπεροῦμεν	ἀπερεῖτε	ἀπεροῦσῐ(ν)
	optative	ἀπεροίην, ἀπεροῖμῐ	ἀπεροίης, ἀπεροῖς	ἀπεροίη, ἀπεροῖ	ἀπεροῖτον, ἀπεροίητον	ἀπεροίτην, ἀπεροιήτην	ἀπεροῖμεν, ἀπεροίημεν	ἀπεροῖτε, ἀπεροίητε	ἀπεροῖεν, ἀπεροίησᾰν
middle	indicative	ἀπεροῦμαι	ἀπερῇ	ἀπερεῖται	ἀπερεῖσθον	ἀπερεῖσθον	ἀπερούμεθᾰ	ἀπερεῖσθε	ἀπεροῦνται
	optative	ἀπεροίμην	ἀπεροῖο	ἀπεροῖτο	ἀπεροῖσθον	ἀπεροίσθην	ἀπεροίμεθᾰ	ἀπεροῖσθε	ἀπεροῖντο
passive	indicative	ἀπορρηθήσομαι	ἀπορρηθήσῃ	ἀπορρηθήσεται	ἀπορρηθήσεσθον	ἀπορρηθήσεσθον	ἀπορρηθησόμεθᾰ	ἀπορρηθήσεσθε	ἀπορρηθήσονται
	optative	ἀπορρηθησοίμην	ἀπορρηθήσοιο	ἀπορρηθήσοιτο	ἀπορρηθήσοισθον	ἀπορρηθησοίσθην	ἀπορρηθησοίμεθᾰ	ἀπορρηθήσοισθε	ἀπορρηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀπερεῖν			ἀπερεῖσθαι		ἀπορρηθήσεσθαι
participle	m	ἀπερῶν			ἀπερούμενος		ἀπορρηθησόμενος
	f	ἀπεροῦσᾰ			ἀπερουμένη		ἀπορρηθησομένη
	n	ἀπεροῦν			ἀπερούμενον		ἀπορρηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἀπείρηκᾰ, ἀπείρημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπείρηκᾰ	ἀπείρηκᾰς	ἀπείρηκε(ν)	ἀπειρήκᾰτον	ἀπειρήκᾰτον	ἀπειρήκᾰμεν	ἀπειρήκᾰτε	ἀπειρήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἀπειρήκω	ἀπειρήκῃς	ἀπειρήκῃ	ἀπειρήκητον	ἀπειρήκητον	ἀπειρήκωμεν	ἀπειρήκητε	ἀπειρήκωσῐ(ν)
	optative	ἀπειρήκοιμῐ, ἀπειρηκοίην	ἀπειρήκοις, ἀπειρηκοίης	ἀπειρήκοι, ἀπειρηκοίη	ἀπειρήκοιτον	ἀπειρηκοίτην	ἀπειρήκοιμεν	ἀπειρήκοιτε	ἀπειρήκοιεν
	imperative		ἀπείρηκε	ἀπειρηκέτω	ἀπειρήκετον	ἀπειρηκέτων		ἀπειρήκετε	ἀπειρηκόντων
middle/ passive	indicative	ἀπείρημαι	ἀπείρησαι	ἀπείρηται	ἀπείρησθον	ἀπείρησθον	ἀπειρήμεθᾰ	ἀπείρησθε	ἀπείρηνται
	subjunctive	ἀπειρημένος ὦ	ἀπειρημένος ᾖς	ἀπειρημένος ᾖ	ἀπειρημένω ἦτον	ἀπειρημένω ἦτον	ἀπειρημένοι ὦμεν	ἀπειρημένοι ἦτε	ἀπειρημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἀπειρημένος εἴην	ἀπειρημένος εἴης	ἀπειρημένος εἴη	ἀπειρημένω εἴητον/εἶτον	ἀπειρημένω εἰήτην/εἴτην	ἀπειρημένοι εἴημεν/εἶμεν	ἀπειρημένοι εἴητε/εἶτε	ἀπειρημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἀπείρησο	ἀπειρήσθω	ἀπείρησθον	ἀπειρήσθων		ἀπείρησθε	ἀπειρήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀπειρηκέναι				ἀπειρῆσθαι
participle	m	ἀπειρηκώς				ἀπειρημένος
	f	ἀπειρηκυῖᾰ				ἀπειρημένη
	n	ἀπειρηκός				ἀπειρημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• ἀπεῖπον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀπεῖπον in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “ἀπεῖπον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• G550 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • break idem, page 95.
  • countermand idem, page 177.
  • deny idem, page 211.
  • deprecate idem, page 213.
  • disallow idem, page 227.
  • disavow idem, page 228.
  • disclaim idem, page 229.
  • disown idem, page 236.
  • effete idem, page 262.
  • exhaust idem, page 291.
  • fail idem, page 301.
  • faint idem, page 302.
  • fatigue idem, page 310.
  • flag idem, page 325.
  • forbid idem, page 335.
  • forgo idem, page 338.
  • forswear idem, page 339.
  • interdict idem, page 449.
  • jaded idem, page 461.
  • languish idem, page 476.
  • prohibit idem, page 653.
  • proscribe idem, page 653.
  • renounce idem, page 695.
  • repudiate idem, page 699.
  • succumb idem, page 834.
  • tire idem, page 877.
  • veto idem, page 949.
  • wear arms idem, page 970.
  • weary idem, page 970.