zdarzać

Old Polish

Etymology

From zdarzyć +‎ -ać. First attested in c. 1428.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /zda(ː)r̝at͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /zdar̝at͡ɕ/, /zdɒr̝at͡ɕ/

Verb

zdarzać impf (perfective zdarzyć)

1. (attested in Greater Poland, Masovia) to contribute to something
   • 1885-2024 [c. 1428], Jan Baudouina de Courtenay, Jan Karłowicz, Antoni Adam Kryńskiego, Malinowski Lucjan, editors, Prace Filologiczne‎^[1], volume I, Międzyrzecz, Warsaw, page 490:

     Sdarzayoncz contribuens

     [Zdarzając contribuens]

Descendants

• Polish: zdarzać

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “zdarzać”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish zdarzać. By surface analysis, zdarzyć +‎ -ać.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ˈzda.ʐat͡ɕ/

• (Middle Polish) IPA^(key): (16^th c.) /ˈzda.r̝at͡ɕ/, (17^th–18^th c.) /ˈzda.ʐat͡ɕ/, (16^th c.) /ˈzdɒ.r̝at͡ɕ/, (17^th–18^th c.) /ˈzdɒ.ʐat͡ɕ/

• Audio 1; “zdarzać”:

  (file)

• Audio 2; “zdarzać się”:

  (file)

• Rhymes: -aʐat͡ɕ
• Syllabification: zda‧rzać

Verb

zdarzać impf (perfective zdarzyć)

1. (transitive, archaic, except in some collocations, chiefly impersonal) to cause (to be the reason something happens)

   Synonym: zrządzać

   1. (transitive, obsolete) to cause to succeed
2. (reflexive with się) to happen, to occur, to befall (to take place or happen unexpectedly) [with dative ‘to whom’ and infinitive ‘what happens’]

   Synonym: zadziewać się

3. (reflexive with się) to happen, to occur (to take place with a specific frequency as the result of specific types of phenomena or laws)

   Synonym: trafiać się

4. (reflexive with się) to happen (to do on occasion)
5. (reflexive with się, dialectal, impersonal) to succeed; to work out

   Synonym: udawać się

Conjugation

Conjugation of zdarzać impf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		zdarzać
present tense	1st	zdarzam			zdarzamy
	2nd	zdarzasz			zdarzacie
	3rd	zdarza			zdarzają
	impersonal	zdarza się
past tense	1st	zdarzałem, -(e)m zdarzał	zdarzałam, -(e)m zdarzała	zdarzałom, -(e)m zdarzało	zdarzaliśmy, -(e)śmy zdarzali	zdarzałyśmy, -(e)śmy zdarzały
	2nd	zdarzałeś, -(e)ś zdarzał	zdarzałaś, -(e)ś zdarzała	zdarzałoś, -(e)ś zdarzało	zdarzaliście, -(e)ście zdarzali	zdarzałyście, -(e)ście zdarzały
	3rd	zdarzał	zdarzała	zdarzało	zdarzali	zdarzały
	impersonal	zdarzano
future tense	1st	będę zdarzał, będę zdarzać	będę zdarzała, będę zdarzać	będę zdarzało, będę zdarzać	będziemy zdarzali, będziemy zdarzać	będziemy zdarzały, będziemy zdarzać
	2nd	będziesz zdarzał, będziesz zdarzać	będziesz zdarzała, będziesz zdarzać	będziesz zdarzało, będziesz zdarzać	będziecie zdarzali, będziecie zdarzać	będziecie zdarzały, będziecie zdarzać
	3rd	będzie zdarzał, będzie zdarzać	będzie zdarzała, będzie zdarzać	będzie zdarzało, będzie zdarzać	będą zdarzali, będą zdarzać	będą zdarzały, będą zdarzać
	impersonal	będzie zdarzać się
conditional	1st	zdarzałbym, bym zdarzał	zdarzałabym, bym zdarzała	zdarzałobym, bym zdarzało	zdarzalibyśmy, byśmy zdarzali	zdarzałybyśmy, byśmy zdarzały
	2nd	zdarzałbyś, byś zdarzał	zdarzałabyś, byś zdarzała	zdarzałobyś, byś zdarzało	zdarzalibyście, byście zdarzali	zdarzałybyście, byście zdarzały
	3rd	zdarzałby, by zdarzał	zdarzałaby, by zdarzała	zdarzałoby, by zdarzało	zdarzaliby, by zdarzali	zdarzałyby, by zdarzały
	impersonal	zdarzano by
imperative	1st	niech zdarzam			zdarzajmy
	2nd	zdarzaj			zdarzajcie
	3rd	niech zdarza			niech zdarzają
active adjectival participle		zdarzający	zdarzająca	zdarzające	zdarzający	zdarzające
passive adjectival participle		zdarzany	zdarzana	zdarzane	zdarzani	zdarzane
contemporary adverbial participle		zdarzając
verbal noun		zdarzanie

Further reading

• zdarzać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• zdarzać się in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• zdarzać in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “zdarzać”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “zdarzać się”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “zdarzać”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “zdarzać”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1927), “zdarzać”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 8, Warsaw, page 403
• zdarzać się in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego