wyręczenie

Polish

Etymology

From wyręczyć +‎ -enie.

Pronunciation

• IPA^(key): /vɘ.rɛnˈt͡ʂɛ.ɲɛ/
• Rhymes: -ɛɲɛ
• Syllabification: wy‧rę‧cze‧nie

Noun

wyręczenie n

1. verbal noun of wyręczyć

Declension

Declension of wyręczenie

	singular
nominative	wyręczenie
genitive	wyręczenia
dative	wyręczeniu
accusative	wyręczenie
instrumental	wyręczeniem
locative	wyręczeniu
vocative	wyręczenie

Further reading

• wyręczenie in Polish dictionaries at PWN