włoć

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish włoć, from Proto-Slavic *voltь.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ˈvwɔt͡ɕ/

• (Middle Polish) IPA^(key): /ˈvɫɔt͡ɕ/

• Rhymes: -ɔt͡ɕ
• Syllabification: włoć

Noun

włoć f

1. Synonym of nawłoć
2. (dialectal) single ears of corn left in the stubble after mowing

Declension

Declension of włoć

	singular	plural
nominative	włoć	włoci
genitive	włoci	włoci
dative	włoci	włociom
accusative	włoć	włoci
instrumental	włocią	włociami
locative	włoci	włociach
vocative	włoci	włoci

Further reading

• włoć in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “WŁOĆ”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Marek Kunicki-Goldfinger (28.03.2023) “WŁOĆ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
• Brückner, Aleksander (1927) “włoć”, in Słownik etymologiczny języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish), Warsaw: Wiedza Powszechna