uprawić

Polish

Etymology

From u- +‎ prawić.

Pronunciation

• IPA^(key): /uˈpra.vit͡ɕ/
• Rhymes: -avit͡ɕ
• Syllabification: u‧pra‧wić

Verb

uprawić pf (imperfective uprawiać)

1. (transitive) to cultivate, to work
2. (transitive) to grow, to raise

Conjugation

Conjugation of uprawić pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		uprawić
future tense	1st	uprawię			uprawimy
	2nd	uprawisz			uprawicie
	3rd	uprawi			uprawią
	impersonal	uprawi się
past tense	1st	uprawiłem, -(e)m uprawił	uprawiłam, -(e)m uprawiła	uprawiłom, -(e)m uprawiło	uprawiliśmy, -(e)śmy uprawili	uprawiłyśmy, -(e)śmy uprawiły
	2nd	uprawiłeś, -(e)ś uprawił	uprawiłaś, -(e)ś uprawiła	uprawiłoś, -(e)ś uprawiło	uprawiliście, -(e)ście uprawili	uprawiłyście, -(e)ście uprawiły
	3rd	uprawił	uprawiła	uprawiło	uprawili	uprawiły
	impersonal	uprawiono
conditional	1st	uprawiłbym, bym uprawił	uprawiłabym, bym uprawiła	uprawiłobym, bym uprawiło	uprawilibyśmy, byśmy uprawili	uprawiłybyśmy, byśmy uprawiły
	2nd	uprawiłbyś, byś uprawił	uprawiłabyś, byś uprawiła	uprawiłobyś, byś uprawiło	uprawilibyście, byście uprawili	uprawiłybyście, byście uprawiły
	3rd	uprawiłby, by uprawił	uprawiłaby, by uprawiła	uprawiłoby, by uprawiło	uprawiliby, by uprawili	uprawiłyby, by uprawiły
	impersonal	uprawiono by
imperative	1st	niech uprawię			uprawmy
	2nd	upraw			uprawcie
	3rd	niech uprawi			niech uprawią
passive adjectival participle		uprawiony	uprawiona	uprawione	uprawieni	uprawione
anterior adverbial participle		uprawiwszy
verbal noun		uprawienie

Derived terms

noun

• uprawa

 

Further reading

• uprawić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• uprawić in Polish dictionaries at PWN