udręczony

Polish

Etymology

From udręczyć +‎ -ony.

Pronunciation

• IPA^(key): /u.drɛnˈt͡ʂɔ.nɘ/
• Rhymes: -ɔnɘ
• Syllabification: u‧drę‧czo‧ny

Adjective

udręczony (comparative bardziej udręczony, superlative najbardziej udręczony, no derived adverb)

1. tormented
2. anguished

Declension

Declension of udręczony (hard)

singular					plural
	masculine animate	masculine inanimate	feminine	neuter	virile (= masculine personal)	non-virile
nominative	udręczony		udręczona	udręczone	udręczeni	udręczone
genitive	udręczonego		udręczonej	udręczonego	udręczonych
dative	udręczonemu		udręczonej	udręczonemu	udręczonym
accusative	udręczonego	udręczony	udręczoną	udręczone	udręczonych	udręczone
instrumental	udręczonym		udręczoną	udręczonym	udręczonymi
locative	udręczonym		udręczonej	udręczonym	udręczonych

Participle

udręczony (passive adjectival)

1. masculine singular passive adjectival participle of udręczyć

Further reading

• udręczony in Polish dictionaries at PWN