sporo

See also: sporo-

Old High German

Etymology

From Proto-Germanic *spurô, whence also Old English spora, Old Norse spori.

Noun

sporo m

1. spur

Declension

Declension of sporo (masculine n-stem)

case	singular	plural
nominative	sporo	sporon, sporun
accusative	sporon, sporun	sporon, sporun
genitive	sporen, sporin	sporōno
dative	sporen, sporin	sporōm, sporōn

Descendants

• Middle High German: spore
  • German: Sporn

Polish

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ˈspɔ.rɔ/

• (Masovia):
  • (Far Masovian) IPA^(key): /ˈspɔ.rɔ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔrɔ
• Syllabification: spo‧ro

Etymology 1

From spory +‎ -o.

Numeral

sporo

1. quite a lot

Particle

sporo

1. by quite a lot

Adverb

sporo

1. (Far Masovian) quickly; lively

   Kónie ido sporo. ― The horses are going quickly.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

sporo f

1. vocative singular of spora

Further reading

• sporo I in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• sporo II in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• sporo in Polish dictionaries at PWN
• Wojciech Grzegorzewicz (1894) “sporo”, in “O języku ludowym w powiecie przasnyskim”, in Sprawozdania Komisji Językowej Akademii Umiejętności (in Polish), volume 5, Krakow: Akademia Umiejętności, page 122

Serbo-Croatian

Adjective

sporo

1. neuter nominative/accusative/vocative singular of spor