From Wiktionary, the free dictionary
From s- + konać.
skonać pf (imperfective konać)
- (intransitive) to die, to expire
- Synonyms: see Thesaurus:umierać
| Conjugation of skonać pf
|
| skonać
|
| skonam
|
skonamy
|
| skonasz
|
skonacie
|
| skona
|
skonają
|
| skona się
|
skonałem,
-(e)m skonał
|
skonałam,
-(e)m skonała
|
skonałom,
-(e)m skonało
|
skonaliśmy,
-(e)śmy skonali
|
skonałyśmy,
-(e)śmy skonały
|
skonałeś,
-(e)ś skonał
|
skonałaś,
-(e)ś skonała
|
skonałoś,
-(e)ś skonało
|
skonaliście,
-(e)ście skonali
|
skonałyście,
-(e)ście skonały
|
| skonał
|
skonała
|
skonało
|
skonali
|
skonały
|
| skonano
|
skonałbym,
bym skonał
|
skonałabym,
bym skonała
|
skonałobym,
bym skonało
|
skonalibyśmy,
byśmy skonali
|
skonałybyśmy,
byśmy skonały
|
skonałbyś,
byś skonał
|
skonałabyś,
byś skonała
|
skonałobyś,
byś skonało
|
skonalibyście,
byście skonali
|
skonałybyście,
byście skonały
|
skonałby,
by skonał
|
skonałaby,
by skonała
|
skonałoby,
by skonało
|
skonaliby,
by skonali
|
skonałyby,
by skonały
|
| skonano by
|
| niech skonam
|
skonajmy
|
| skonaj
|
skonajcie
|
| niech skona
|
niech skonają
|
| skonawszy
|
| skonanie
|
(adjective):
- skonać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- skonać in Polish dictionaries at PWN
