pouczyć

Polish

Etymology

From po- +‎ uczyć. Cognate with Carpathian Rusyn повчыти (povčŷty).

Pronunciation

• IPA^(key): /pɔˈu.t͡ʂɘt͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ut͡ʂɘt͡ɕ
• Syllabification: po‧u‧czyć

Verb

pouczyć pf (imperfective pouczać)

1. (transitive) to instruct, to edify
2. (transitive) to admonish, to warn
3. (reflexive with się) to study for some time

Conjugation

Conjugation of pouczyć pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		pouczyć
future tense	1st	pouczę			pouczymy
	2nd	pouczysz			pouczycie
	3rd	pouczy			pouczą
	impersonal	pouczy się
past tense	1st	pouczyłem, -(e)m pouczył	pouczyłam, -(e)m pouczyła	pouczyłom, -(e)m pouczyło	pouczyliśmy, -(e)śmy pouczyli	pouczyłyśmy, -(e)śmy pouczyły
	2nd	pouczyłeś, -(e)ś pouczył	pouczyłaś, -(e)ś pouczyła	pouczyłoś, -(e)ś pouczyło	pouczyliście, -(e)ście pouczyli	pouczyłyście, -(e)ście pouczyły
	3rd	pouczył	pouczyła	pouczyło	pouczyli	pouczyły
	impersonal	pouczono
conditional	1st	pouczyłbym, bym pouczył	pouczyłabym, bym pouczyła	pouczyłobym, bym pouczyło	pouczylibyśmy, byśmy pouczyli	pouczyłybyśmy, byśmy pouczyły
	2nd	pouczyłbyś, byś pouczył	pouczyłabyś, byś pouczyła	pouczyłobyś, byś pouczyło	pouczylibyście, byście pouczyli	pouczyłybyście, byście pouczyły
	3rd	pouczyłby, by pouczył	pouczyłaby, by pouczyła	pouczyłoby, by pouczyło	pouczyliby, by pouczyli	pouczyłyby, by pouczyły
	impersonal	pouczono by
imperative	1st	niech pouczę			pouczmy
	2nd	poucz			pouczcie
	3rd	niech pouczy			niech pouczą
passive adjectival participle		pouczony	pouczona	pouczone	pouczeni	pouczone
anterior adverbial participle		pouczywszy
verbal noun		pouczenie

Further reading

• pouczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• pouczyć in Polish dictionaries at PWN