pochopić

Old Polish

Etymology

From po- +‎ chopić.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pɔxɔpit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /pɔxɔpit͡ɕ/

Verb

pochopić pf

1. to catch, to seize
   • 1930 [c. 1455], “Ex”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 10, 19:

     A ten pochopyw kobilky (arreptam locustam), rzuczyl ge w Morze Czyrwone

     [A ten pochopił kobyłki (arreptam locustam), rzucił je w Morze Czyrwone]

   • 1901 [1471], Materiały i Prace Komisji Językowej Akademii Umiejętności w Krakowie, volume V, page 101:

     Pochopy comprehendet (gladius, quem vos formidatis, ibi comprehendet vos in terra Aegypti Jer 42, 16)

     [Pochopi comprehendet (gladius, quem vos formidatis, ibi comprehendet vos in terra Aegypti Jer 42, 16)]

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “pochopić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN