munificus
Appearance
Latin
[edit]Etymology
[edit]From Latin munus (“gift”) + facio (“I make”).
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /muːˈni.fi.kus/, [muːˈnɪfɪkʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /muˈni.fi.kus/, [muˈniːfikus]
Adjective
[edit]mūnificus (feminine mūnifica, neuter mūnificum); first/second-declension adjective
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | mūnificus | mūnifica | mūnificum | mūnificī | mūnificae | mūnifica | |
genitive | mūnificī | mūnificae | mūnificī | mūnificōrum | mūnificārum | mūnificōrum | |
dative | mūnificō | mūnificae | mūnificō | mūnificīs | |||
accusative | mūnificum | mūnificam | mūnificum | mūnificōs | mūnificās | mūnifica | |
ablative | mūnificō | mūnificā | mūnificō | mūnificīs | |||
vocative | mūnifice | mūnifica | mūnificum | mūnificī | mūnificae | mūnifica |
Related terms
[edit]Descendants
[edit]References
[edit]- “munificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “munificus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- munificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.