From Wiktionary, the free dictionary
From miąć + -ęcie.
mięcie n
- verbal noun of miąć
Declension of mięcie
|
|
singular
|
| nominative
|
mięcie
|
| genitive
|
mięcia
|
| dative
|
mięciu
|
| accusative
|
mięcie
|
| instrumental
|
mięciem
|
| locative
|
mięciu
|
| vocative
|
mięcie
|
See the etymology of the corresponding lemma form.
mięcie f
- dative/locative singular of mięta
- mięcie in Polish dictionaries at PWN
