mendaciloquus

Latin

Etymology

From mendācium (“a lie”) +‎ loquor (“speak”) +‎ -us.

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): /men.daːˈki.lo.kʷus/, [mɛn̪d̪äːˈkɪɫ̪ɔkʊs̠]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /men.daˈt͡ʃi.lo.kwus/, [men̪d̪äˈt͡ʃiːlokwus]

Adjective

mendāciloquus (feminine mendāciloqua, neuter mendāciloquum); first/second-declension adjective

1. false-speaking, lying, mendacious

Declension

First/second-declension adjective.

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	mendāciloquus	mendāciloqua	mendāciloquum		mendāciloquī	mendāciloquae	mendāciloqua
genitive	mendāciloquī	mendāciloquae	mendāciloquī		mendāciloquōrum	mendāciloquārum	mendāciloquōrum
dative	mendāciloquō	mendāciloquae	mendāciloquō		mendāciloquīs
accusative	mendāciloquum	mendāciloquam	mendāciloquum		mendāciloquōs	mendāciloquās	mendāciloqua
ablative	mendāciloquō	mendāciloquā	mendāciloquō		mendāciloquīs
vocative	mendāciloque	mendāciloqua	mendāciloquum		mendāciloquī	mendāciloquae	mendāciloqua

References

• “mendaciloquus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• mendaciloquus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.