instrui

See also: instruí

Esperanto

Etymology

From French instruire, German instruieren, Latin instruere.

Pronunciation

• IPA^(key): [insˈtrui]

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ui
• Hyphenation: ins‧tru‧i

Verb

instrui (present instruas, past instruis, future instruos, conditional instruus, volitive instruu)

1. (transitive) to inform, instruct, teach, train
   • 1907, L. L. Zamenhof, El la Biblio, PSALMO XXVII.‎^[1]:

     Instruu al mi, Dio, Vian vojon kaj konduku min sur ĝusta irejo, spite miajn malamikojn.

     Teach me thy way, O Lord, and lead me in a plain path, because of mine enemies.

Conjugation

Conjugation of instrui

		present		past		future
		singular	plural	singular	plural	singular	plural
tense		instruas		instruis		instruos
active participle		instruanta	instruantaj	instruinta	instruintaj	instruonta	instruontaj
	acc.	instruantan	instruantajn	instruintan	instruintajn	instruontan	instruontajn
passive participle		instruata	instruataj	instruita	instruitaj	instruota	instruotaj
	acc.	instruatan	instruatajn	instruitan	instruitajn	instruotan	instruotajn
nominal active participle		instruanto	instruantoj	instruinto	instruintoj	instruonto	instruontoj
	acc.	instruanton	instruantojn	instruinton	instruintojn	instruonton	instruontojn
nominal passive participle		instruato	instruatoj	instruito	instruitoj	instruoto	instruotoj
	acc.	instruaton	instruatojn	instruiton	instruitojn	instruoton	instruotojn
adverbial active participle		instruante		instruinte		instruonte
adverbial passive participle		instruate		instruite		instruote
		infinitive	instrui	imperative	instruu	conditional	instruus

Derived terms

• instrua (“instructional”)
• instruado (“education”)
• instruanto (“teacher”)
• instruejo (“school”)
• instruiĝi (“to become educated”)
• instruisto (“instructor”)
• instruita (“erudite”)
• instruiteco (“knowledge”)
• instruitulo (“scholar”)
• meminstruito (“autodidact”)
• moralinstruo (“moral”)
• priinstrua (“didactic”)
• rekrutinstruisto (“drill instructor”)

Latin

Verb

īnstruī

1. present passive infinitive of īnstruō

References

• "instrui", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)

Portuguese

Verb

instrui

1. inflection of instruir:
   1. third-person singular present indicative
   2. second-person singular imperative

Romanian

Etymology

Borrowed from French instruire, from Latin instruere.

Verb

a instrui (third-person singular present instruiește, past participle instruit) 4th conjugation

1. to instruct

Conjugation

    conjugation of instrui (fourth conjugation, -esc- infix)

infinitive			a instrui
gerund			instruind
past participle			instruit
number		singular			plural
person		1st person	2nd person	3rd person	1st person	2nd person	3rd person
indicative		eu	tu	el/ea	noi	voi	ei/ele
	present	instruiesc	instruiești	instruiește	instruim	instruiți	instruiesc
	imperfect	instruiam	instruiai	instruia	instruiam	instruiați	instruiau
	simple perfect	instruii	instruiși	instrui	instruirăm	instruirăți	instruiră
	pluperfect	instruisem	instruiseși	instruise	instruiserăm	instruiserăți	instruiseră
subjunctive		eu	tu	el/ea	noi	voi	ei/ele
	present	să instruiesc	să instruiești	să instruiască	să instruim	să instruiți	să instruiască
imperative		—	tu	—	—	voi	—
	affirmative		instruiește			instruiți
	negative		nu instrui			nu instruiți