dziedzic

See also: Dziedzic

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dědiťь.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ˈd͡ʑɛ.d͡ʑit͡s/

• (Lesser Poland):
  • (Kielce) IPA^(key): /ˈd͡ʑɛ.d͡ʑit͡s/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛd͡ʑit͡s
• Syllabification: dzie‧dzic
• Homophone: Dziedzic

Noun

dziedzic m pers (female equivalent dziedziczka)

1. heir, inheritor, successor
2. landlord, laird, squire

   Synonyms: gospodarz, ziemianin

3. (Kielce, forestry) reseeder (tree left for reseeding after clearing a forest)

   Synonym: nasiennik

Declension

Declension of dziedzic

	singular	plural
nominative	dziedzic	dziedzice/dziedzicowie
genitive	dziedzica	dziedziców
dative	dziedzicowi	dziedzicom
accusative	dziedzica	dziedziców
instrumental	dziedzicem	dziedzicami
locative	dziedzicu	dziedzicach
vocative	dziedzicu	dziedzice/dziedzicowie

Derived terms

adjective

• bezdziedziczny
• dziedziczny

noun

• dziedzictwo

verb

• dziedziczyć

Further reading

• dziedzic in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dziedzic in Polish dictionaries at PWN
• Władysław Siarkowski (1891) “dziedzic”, in “Słowniczek gwary ludowej z okolic Pińczowa”, in Sprawozdania Komisyi Językowej Akademii Umiejętności (in Polish), volume 4, page 336