Jump to content

divinator

From Wiktionary, the free dictionary

English

[edit]

Etymology

[edit]

From Latin . See divination.

Noun

[edit]

divinator (plural divinators)

  1. One who practices or claims to practice divination; a diviner.
    • 1624, Democritus Junior [pseudonym; Robert Burton], The Anatomy of Melancholy: [], 2nd edition, Oxford, Oxfordshire: [] John Lichfield and James Short, for Henry Cripps, →OCLC:
      Of this number are all superstitious idolaters, ethnicks, Mahometans, Jewes, heretiques, enthusiasts, divinators, prophets, sectaries, and schismatiques

References

[edit]

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

From dīvīnō (to foresee; to foretell) +‎ -tor.

Pronunciation

[edit]

Noun

[edit]

dīvīnātor m (genitive dīvīnātōris); third declension

  1. soothsayer; seer

Declension

[edit]

Third-declension noun.

singular plural
nominative dīvīnātor dīvīnātōrēs
genitive dīvīnātōris dīvīnātōrum
dative dīvīnātōrī dīvīnātōribus
accusative dīvīnātōrem dīvīnātōrēs
ablative dīvīnātōre dīvīnātōribus
vocative dīvīnātor dīvīnātōrēs

Verb

[edit]

dīvīnātor

  1. second/third-person singular future passive imperative of dīvīnō

References

[edit]
  • divinator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • divinator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Romanian

[edit]

Etymology

[edit]

Borrowed from French divinatoire.

Adjective

[edit]

divinator m or n (feminine singular divinatoare, masculine plural divinatori, feminine and neuter plural divinatoare)

  1. divinatory

Declension

[edit]
Declension of divinator
singular plural
masculine neuter feminine masculine neuter feminine
nominative-
accusative
indefinite divinator divinatoare divinatori divinatoare
definite divinatorul divinatoarea divinatorii divinatoarele
genitive-
dative
indefinite divinator divinatoare divinatori divinatoare
definite divinatorului divinatoarei divinatorilor divinatoarelor