disputi

See also: disputí

Catalan

Verb

disputi

1. inflection of disputar:
   1. first/third-person singular present subjunctive
   2. third-person singular imperative

Esperanto

Etymology

From French disputer, Italian disputare, Spanish disputar, and English dispute, all ultimately from Latin disputō.

Pronunciation

• IPA^(key): [disˈputi]

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -uti
• Hyphenation: dis‧pu‧ti

Verb

disputi (present disputas, past disputis, future disputos, conditional disputus, volitive disputu)

1. to argue; to dispute

Conjugation

Conjugation of disputi

		present		past		future
		singular	plural	singular	plural	singular	plural
tense		disputas		disputis		disputos
active participle		disputanta	disputantaj	disputinta	disputintaj	disputonta	disputontaj
	acc.	disputantan	disputantajn	disputintan	disputintajn	disputontan	disputontajn
passive participle		disputata	disputataj	disputita	disputitaj	disputota	disputotaj
	acc.	disputatan	disputatajn	disputitan	disputitajn	disputotan	disputotajn
nominal active participle		disputanto	disputantoj	disputinto	disputintoj	disputonto	disputontoj
	acc.	disputanton	disputantojn	disputinton	disputintojn	disputonton	disputontojn
nominal passive participle		disputato	disputatoj	disputito	disputitoj	disputoto	disputotoj
	acc.	disputaton	disputatojn	disputiton	disputitojn	disputoton	disputotojn
adverbial active participle		disputante		disputinte		disputonte
adverbial passive participle		disputate		disputite		disputote
		infinitive	disputi	imperative	disputu	conditional	disputus

Italian

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdi.spu.ti/
• Rhymes: -isputi
• Hyphenation: dì‧spu‧ti

Verb

disputi

1. inflection of disputare:
   1. second-person singular present indicative
   2. first/second/third-person singular present subjunctive
   3. third-person singular imperative

Anagrams

• stupidi