disjectus
Latin
[edit]Participle
[edit]disjectus (feminine disjecta, neuter disjectum); first/second-declension participle
- Alternative form of disiectus
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | disjectus | disjecta | disjectum | disjectī | disjectae | disjecta | |
| genitive | disjectī | disjectae | disjectī | disjectōrum | disjectārum | disjectōrum | |
| dative | disjectō | disjectae | disjectō | disjectīs | |||
| accusative | disjectum | disjectam | disjectum | disjectōs | disjectās | disjecta | |
| ablative | disjectō | disjectā | disjectō | disjectīs | |||
| vocative | disjecte | disjecta | disjectum | disjectī | disjectae | disjecta | |
References
[edit]- “disjectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- disjectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.