discubitus
Appearance
Latin
[edit]Etymology
[edit]Perfect passive participle of discumbō.
Participle
[edit]discubitus (feminine discubita, neuter discubitum); first/second-declension participle
- reclined (at table)
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | discubitus | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
genitive | discubitī | discubitae | discubitī | discubitōrum | discubitārum | discubitōrum | |
dative | discubitō | discubitae | discubitō | discubitīs | |||
accusative | discubitum | discubitam | discubitum | discubitōs | discubitās | discubita | |
ablative | discubitō | discubitā | discubitō | discubitīs | |||
vocative | discubite | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita |
Noun
[edit]discubitus m (genitive discubitūs); fourth declension
- seat, or place to recline, at table
Declension
[edit]Fourth-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | discubitus | discubitūs |
genitive | discubitūs | discubituum |
dative | discubituī | discubitibus |
accusative | discubitum | discubitūs |
ablative | discubitū | discubitibus |
vocative | discubitus | discubitūs |
References
[edit]- “discubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.