diribitus
Latin
[edit]Etymology
[edit]Perfect passive participle of diribeō.
Participle
[edit]diribitus (feminine diribita, neuter diribitum); first/second-declension participle
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | diribitus | diribita | diribitum | diribitī | diribitae | diribita | |
| genitive | diribitī | diribitae | diribitī | diribitōrum | diribitārum | diribitōrum | |
| dative | diribitō | diribitae | diribitō | diribitīs | |||
| accusative | diribitum | diribitam | diribitum | diribitōs | diribitās | diribita | |
| ablative | diribitō | diribitā | diribitō | diribitīs | |||
| vocative | diribite | diribita | diribitum | diribitī | diribitae | diribita | |