dimissus
Appearance
Latin
[edit]Etymology
[edit]Perfect passive participle of dīmittō (“send away, dismiss”).
Participle
[edit]dīmissus (feminine dīmissa, neuter dīmissum); first/second-declension participle
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | dīmissus | dīmissa | dīmissum | dīmissī | dīmissae | dīmissa | |
genitive | dīmissī | dīmissae | dīmissī | dīmissōrum | dīmissārum | dīmissōrum | |
dative | dīmissō | dīmissae | dīmissō | dīmissīs | |||
accusative | dīmissum | dīmissam | dīmissum | dīmissōs | dīmissās | dīmissa | |
ablative | dīmissō | dīmissā | dīmissō | dīmissīs | |||
vocative | dīmisse | dīmissa | dīmissum | dīmissī | dīmissae | dīmissa |
References
[edit]- “dimissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dimissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dimissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.