dimicatus
Latin
[edit]Etymology
[edit]Perfect passive participle of dīmicō.
Participle
[edit]dīmicātus (feminine dīmicāta, neuter dīmicātum); first/second-declension participle
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dīmicātus | dīmicāta | dīmicātum | dīmicātī | dīmicātae | dīmicāta | |
| genitive | dīmicātī | dīmicātae | dīmicātī | dīmicātōrum | dīmicātārum | dīmicātōrum | |
| dative | dīmicātō | dīmicātae | dīmicātō | dīmicātīs | |||
| accusative | dīmicātum | dīmicātam | dīmicātum | dīmicātōs | dīmicātās | dīmicāta | |
| ablative | dīmicātō | dīmicātā | dīmicātō | dīmicātīs | |||
| vocative | dīmicāte | dīmicāta | dīmicātum | dīmicātī | dīmicātae | dīmicāta | |