decipulum
Latin
[edit]Etymology
[edit]From dēcipiō (“catch, ensnare, entrap, beguile”) + -ulum.
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /deːˈki.pu.lum/, [d̪eːˈkɪpʊɫ̪ʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /deˈt͡ʃi.pu.lum/, [d̪eˈt͡ʃiːpulum]
Noun
[edit]dēcipulum n (genitive dēcipulī); second declension
- Alternative form of dēcipula f (“snare”)
- c. 125 CE – 180 CE, Apuleius, Metamorphoses 10.24.21:
- Sed ubi fraudis extremae lapsa decipulo laqueos insidiarum accessit, tunc illa uxor egregia sororem mariti libidinosae furiae stimulis efferata primum quidem nudam flagris ultime verberat, dehinc, quod res erat, clamantem quodque frustra paelicatus indignatione bulliret fratrisque nomen saepius iterantem velut mentitam atque cuncta fingentem titione candenti inter media femina detruso crudelissime necavit.
Declension
[edit]Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dēcipulum | dēcipula |
| genitive | dēcipulī | dēcipulōrum |
| dative | dēcipulō | dēcipulīs |
| accusative | dēcipulum | dēcipula |
| ablative | dēcipulō | dēcipulīs |
| vocative | dēcipulum | dēcipula |
References
[edit]- “decipula”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- decipula in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.