damnificus
Appearance
Latin
[edit]Etymology
[edit]From damnum (“damage”) + -ficus (suffix denoting making).
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /damˈni.fi.kus/, [d̪ämˈnɪfɪkʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /damˈni.fi.kus/, [d̪ämˈniːfikus]
Adjective
[edit]damnificus (feminine damnifica, neuter damnificum); first/second-declension adjective
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | damnificus | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica | |
genitive | damnificī | damnificae | damnificī | damnificōrum | damnificārum | damnificōrum | |
dative | damnificō | damnificae | damnificō | damnificīs | |||
accusative | damnificum | damnificam | damnificum | damnificōs | damnificās | damnifica | |
ablative | damnificō | damnificā | damnificō | damnificīs | |||
vocative | damnifice | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica |
References
[edit]- “damnificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- damnificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Langenscheidt Pocket Latin Dictionary. Berlin: Langenschedit, 1966.