dźwiękowiec

Polish

Etymology

From dźwięk +‎ -owiec. First attested in 1848.

Pronunciation

• IPA^(key): /d͡ʑvjɛŋˈkɔ.vjɛt͡s/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔvjɛt͡s
• Syllabification: dźwię‧ko‧wiec

Noun

dźwiękowiec m pers (female equivalent dźwiękowczyni)

1. (cinematography, slang) soundman (technician who works with the sound recording and sound effects for films and television)

   Synonyms: akustyk, realizator dźwięku

Declension

Declension of dźwiękowiec

	singular	plural
nominative	dźwiękowiec	dźwiękowcy/dźwiękowce (deprecative)
genitive	dźwiękowca	dźwiękowców
dative	dźwiękowcowi	dźwiękowcom
accusative	dźwiękowca	dźwiękowców
instrumental	dźwiękowcem	dźwiękowcami
locative	dźwiękowcu	dźwiękowcach
vocative	dźwiękowcze	dźwiękowcy

Noun

dźwiękowiec m inan

1. (petrology) phonolite (light-coloured rock)

   Synonyms: echodolit, fonolit

Declension

Declension of dźwiękowiec

	singular	plural
nominative	dźwiękowiec	dźwiękowce
genitive	dźwiękowca	dźwiękowców
dative	dźwiękowcowi	dźwiękowcom
accusative	dźwiękowiec	dźwiękowce
instrumental	dźwiękowcem	dźwiękowcami
locative	dźwiękowcu	dźwiękowcach
vocative	dźwiękowcu	dźwiękowce

Further reading

• dźwiękowiec in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dźwiękowiec in Polish dictionaries at PWN
• Aleksander Zdanowicz (1861) “dźwiękowiec”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “dźwiękowiec”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 667
• dźwiękowiec in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego