Jump to content

concupitus

From Wiktionary, the free dictionary

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

Perfect passive participle of concupīscō.

Participle

[edit]

concupītus (feminine concupīta, neuter concupītum); first/second-declension participle

  1. coveted

Declension

[edit]

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative concupītus concupīta concupītum concupītī concupītae concupīta
genitive concupītī concupītae concupītī concupītōrum concupītārum concupītōrum
dative concupītō concupītae concupītō concupītīs
accusative concupītum concupītam concupītum concupītōs concupītās concupīta
ablative concupītō concupītā concupītō concupītīs
vocative concupīte concupīta concupītum concupītī concupītae concupīta

References

[edit]