chwianie

Old Polish

Etymology

From chwiać +‎ -anie. First attested in c. 1500.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /xfʲaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /xfʲaɲe/

Noun

chwianie n

1. (attested in Greater Poland, hapax legomenon) verbal noun of chwiać
   • c. 1500, Wokabularz lubiński, Lubiń: inkunabuł Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie, sygn. Inc. 78d., page 30v:

     Commocio rvchąnye chvyanye

     [Commocio ruchanie chwianie]

References

• K. Nitsch, editor (1954), “chwianie”, in Słownik staropolski (in Polish), volume 1, Warsaw: Polish Academy of Sciences, page 271
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “chwianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN
• Ewa Deptuchowa, Mariusz Frodyma, Katarzyna Jasińska, Magdalena Klapper, Dorota Kołodziej, Mariusz Leńczuk, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, editors (2023), “chwianie”, in Rozariusze z polskimi glosami. Internetowa baza danych [Dictionaries of Polish glosses, an Internet database] (in Polish), Kraków: Pracownia Języka Staropolskiego Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish chwianie. By surface analysis, chwiać +‎ -anie.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈxfja.ɲɛ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aɲɛ
• Syllabification: chwia‧nie

Noun

chwianie n

1. verbal noun of chwiać

Declension

Declension of chwianie

	singular
nominative	chwianie
genitive	chwiania
dative	chwianiu
accusative	chwianie
instrumental	chwianiem
locative	chwianiu
vocative	chwianie

Further reading

• chwianie in Polish dictionaries at PWN