benevolus
Appearance
Latin
[edit]Etymology
[edit]From bene (“well”) + -volus (“willing”). Reflects bene volō.
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /beˈne.u̯o.lus/, [bɛˈneu̯ɔɫ̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /beˈne.vo.lus/, [beˈnɛːvolus]
Adjective
[edit]benevolus (feminine benevola, neuter benevolum, comparative benevolentior, superlative benevolentissimus, adverb benevolē); first/second-declension adjective
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | benevolus | benevola | benevolum | benevolī | benevolae | benevola | |
genitive | benevolī | benevolae | benevolī | benevolōrum | benevolārum | benevolōrum | |
dative | benevolō | benevolae | benevolō | benevolīs | |||
accusative | benevolum | benevolam | benevolum | benevolōs | benevolās | benevola | |
ablative | benevolō | benevolā | benevolō | benevolīs | |||
vocative | benevole | benevola | benevolum | benevolī | benevolae | benevola |
Descendants
[edit]References
[edit]- “benevolus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “benevolus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- benevolus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be well-disposed towards..: benevolo animo esse in aliquem
- to be well-disposed towards..: benevolo animo esse in aliquem