Αλλά εκτός από τις μαθηματικές και φιλοσοφικές αυτές θεωρίες περί Παμψυχίας, περί Καθάρσεως, περί Ευδαιμονίας της Ψυχής, – η οποία αποκτάται από την προσήλωση στην τελειότητα του Ρυθμού του Κόσμου, – περί της Ζωής, την οποίαν συμβολίζει το Σπήλαιον, περί της Παλλιγενεσίας και της τελικής Αγάπης μεταξύ άλλων δαιμόνων ή Ημιθέων, όπου καταλήγει η Ψυχή, αφού περάσει διάφορες δοκιμασίες, πίστευαν και στην απόλυτη σχέση μεταξύ του Μεγάλου Κόσμου και του Μικρόκοσμου, δηλαδή του ανθρώπου, ο οποίος θεωρείται από τους Πυθαγορικούς η συμπύκνωση και το υπόδειγμα της Φύσεως.
2007?, «Ο Ουρανός με τ’ Άστρα»: Τα ουράνια στοιχεία στον Πολιτισμό, την Παράδοση, την Τέχνη και την Επιστήμη, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα., § 5: “Λαϊκή Αστρολογία, δοξασίες & προλήψεις”:
Εκεί που ο λαός δεν μπορούσε να δώσει σαφείς εξηγήσεις και να μελετήσει από κοντά τα φαινόμενα, προχωρούσε στη μεταφυσική ερμηνεία τους, ιδιαίτερα με τον ανθρωπομορφισμό και την παμψυχία.
Στην πραγματεία του “Nova de universis philosophia” («Νέα Φιλοσοφία που αφορά τα Σύμπαντα») που εμφανίστηκε το 1591 (με μια δεύτερη τροποποιημένη έκδοση το 1591), παρουσίασε σε τέσσερα μέρη («Παναυγία», Παναρχία», «Παμψυχία», «Πανκοσμία») την κοσμοθεωρία του στην οποία το συμπάν, φύση και γνώση, βλέπονταν σαν ένα ενιαίο όλο.
