ὑπέρπτωχος

Ancient Greek

Etymology

From ῠ̔περ- (hŭper-, “over”) +‎ πτωχός (ptōkhós, poor, beggarly).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pérp.tɔː.kʰos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈperp.to.kʰos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈperp.to.xos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈperp.to.xos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈperp.to.xos/

Adjective

ῠ̔πέρπτωχος • (hŭpérptōkhos) m or f (neuter ῠ̔πέρπτωχον); second declension

exceedingly poor

Inflection

Second declension of ῠ̔πέρπτωχος; ῠ̔πέρπτωχον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ῠ̔πέρπτωχος hŭpérptōkhos	ῠ̔πέρπτωχον hŭpérptōkhon	ῠ̔περπτώχω hŭperptṓkhō	ῠ̔περπτώχω hŭperptṓkhō	ῠ̔πέρπτωχοι hŭpérptōkhoi	ῠ̔πέρπτωχᾰ hŭpérptōkhă
Genitive	ῠ̔περπτώχου hŭperptṓkhou	ῠ̔περπτώχου hŭperptṓkhou	ῠ̔περπτώχοιν hŭperptṓkhoin	ῠ̔περπτώχοιν hŭperptṓkhoin	ῠ̔περπτώχων hŭperptṓkhōn	ῠ̔περπτώχων hŭperptṓkhōn
Dative	ῠ̔περπτώχῳ hŭperptṓkhōi	ῠ̔περπτώχῳ hŭperptṓkhōi	ῠ̔περπτώχοιν hŭperptṓkhoin	ῠ̔περπτώχοιν hŭperptṓkhoin	ῠ̔περπτώχοις hŭperptṓkhois	ῠ̔περπτώχοις hŭperptṓkhois
Accusative	ῠ̔πέρπτωχον hŭpérptōkhon	ῠ̔πέρπτωχον hŭpérptōkhon	ῠ̔περπτώχω hŭperptṓkhō	ῠ̔περπτώχω hŭperptṓkhō	ῠ̔περπτώχους hŭperptṓkhous	ῠ̔πέρπτωχᾰ hŭpérptōkhă
Vocative	ῠ̔πέρπτωχε hŭpérptōkhe	ῠ̔πέρπτωχον hŭpérptōkhon	ῠ̔περπτώχω hŭperptṓkhō	ῠ̔περπτώχω hŭperptṓkhō	ῠ̔πέρπτωχοι hŭpérptōkhoi	ῠ̔πέρπτωχᾰ hŭpérptōkhă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ῠ̔περπτώχως hŭperptṓkhōs		ῠ̔περπτωχότερος hŭperptōkhóteros		ῠ̔περπτωχότᾰτος hŭperptōkhótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading