ὀρέων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.ré.ɔːn/ → /oˈre.on/ → /oˈre.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.ré.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /oˈre.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /oˈre.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /oˈre.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈre.on/

Noun

ὀρέων • (oréōn)

1. genitive plural of ὄρος (óros)

Participle

ὀρέων • (oréōn) m (feminine ὀρέουσᾰ, neuter ὀρέον); first/third declension

1. future active participle of ὄρνῡμι (órnūmi)

Declension

First and third declension of ὀρέων; ὀρέουσᾰ; ὀρέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀρέων oréōn	ὀρέουσᾰ oréousă	ὀρέον oréon		ὀρέοντε oréonte	ὀρεούσᾱ oreoúsā	ὀρέοντε oréonte		ὀρέοντες oréontes	ὀρέουσαι oréousai	ὀρέοντᾰ oréontă
Genitive		ὀρέοντος oréontos	ὀρεούσης oreoúsēs	ὀρέοντος oréontos		ὀρεόντοιν oreóntoin	ὀρεούσαιν oreoúsain	ὀρεόντοιν oreóntoin		ὀρεόντων oreóntōn	ὀρεουσῶν oreousôn	ὀρεόντων oreóntōn
Dative		ὀρέοντῐ oréontĭ	ὀρεούσῃ oreoúsēi	ὀρέοντῐ oréontĭ		ὀρεόντοιν oreóntoin	ὀρεούσαιν oreoúsain	ὀρεόντοιν oreóntoin		ὀρέουσῐ / ὀρέουσῐν oréousĭ(n)	ὀρεούσαις oreoúsais	ὀρέουσῐ / ὀρέουσῐν oréousĭ(n)
Accusative		ὀρέοντᾰ oréontă	ὀρέουσᾰν oréousăn	ὀρέον oréon		ὀρέοντε oréonte	ὀρεούσᾱ oreoúsā	ὀρέοντε oréonte		ὀρέοντᾰς oréontăs	ὀρεούσᾱς oreoúsās	ὀρέοντᾰ oréontă
Vocative		ὀρέων oréōn	ὀρέουσᾰ oréousă	ὀρέον oréon		ὀρέοντε oréonte	ὀρεούσᾱ oreoúsā	ὀρέοντε oréonte		ὀρέοντες oréontes	ὀρέουσαι oréousai	ὀρέοντᾰ oréontă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀρεόντως oreóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.