ὀνοματοθετικός

Ancient Greek

Etymology

From ὀνοματοθέτης (onomatothétēs, “name-giver, namer”) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.no.ma.to.tʰe.ti.kós/ → /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/ → /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.no.ma.to.tʰe.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.no.ma.to.tʰe.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/

Adjective

ὀνομᾰτοθετῐκός • (onomătothetĭkós) m (feminine ὀνομᾰτοθετῐκή, neuter ὀνομᾰτοθετῐκόν); first/second declension

1. prone to name-giving

Inflection

First and second declension of ὀνομᾰτοθετῐκός; ὀνομᾰτοθετῐκή; ὀνομᾰτοθετῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀνομᾰτοθετῐκός onomătothetĭkós	ὀνομᾰτοθετῐκή onomătothetĭkḗ	ὀνομᾰτοθετῐκόν onomătothetĭkón		ὀνομᾰτοθετῐκώ onomătothetĭkṓ	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ onomătothetĭkā́	ὀνομᾰτοθετῐκώ onomătothetĭkṓ		ὀνομᾰτοθετῐκοί onomătothetĭkoí	ὀνομᾰτοθετῐκαί onomătothetĭkaí	ὀνομᾰτοθετῐκᾰ́ onomătothetĭkắ
Genitive		ὀνομᾰτοθετῐκοῦ onomătothetĭkoû	ὀνομᾰτοθετῐκῆς onomătothetĭkês	ὀνομᾰτοθετῐκοῦ onomătothetĭkoû		ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomătothetĭkoîn	ὀνομᾰτοθετῐκαῖν onomătothetĭkaîn	ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomătothetĭkoîn		ὀνομᾰτοθετῐκῶν onomătothetĭkôn	ὀνομᾰτοθετῐκῶν onomătothetĭkôn	ὀνομᾰτοθετῐκῶν onomătothetĭkôn
Dative		ὀνομᾰτοθετῐκῷ onomătothetĭkôi	ὀνομᾰτοθετῐκῇ onomătothetĭkêi	ὀνομᾰτοθετῐκῷ onomătothetĭkôi		ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomătothetĭkoîn	ὀνομᾰτοθετῐκαῖν onomătothetĭkaîn	ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomătothetĭkoîn		ὀνομᾰτοθετῐκοῖς onomătothetĭkoîs	ὀνομᾰτοθετῐκαῖς onomătothetĭkaîs	ὀνομᾰτοθετῐκοῖς onomătothetĭkoîs
Accusative		ὀνομᾰτοθετῐκόν onomătothetĭkón	ὀνομᾰτοθετῐκήν onomătothetĭkḗn	ὀνομᾰτοθετῐκόν onomătothetĭkón		ὀνομᾰτοθετῐκώ onomătothetĭkṓ	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ onomătothetĭkā́	ὀνομᾰτοθετῐκώ onomătothetĭkṓ		ὀνομᾰτοθετῐκούς onomătothetĭkoús	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ς onomătothetĭkā́s	ὀνομᾰτοθετῐκᾰ́ onomătothetĭkắ
Vocative		ὀνομᾰτοθετῐκέ onomătothetĭké	ὀνομᾰτοθετῐκή onomătothetĭkḗ	ὀνομᾰτοθετῐκόν onomătothetĭkón		ὀνομᾰτοθετῐκώ onomătothetĭkṓ	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ onomătothetĭkā́	ὀνομᾰτοθετῐκώ onomătothetĭkṓ		ὀνομᾰτοθετῐκοί onomătothetĭkoí	ὀνομᾰτοθετῐκαί onomătothetĭkaí	ὀνομᾰτοθετῐκᾰ́ onomătothetĭkắ
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀνομᾰτοθετῐκῶς onomătothetĭkôs				ὀνομᾰτοθετῐκώτερος onomătothetĭkṓteros				ὀνομᾰτοθετῐκώτᾰτος onomătothetĭkṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὀνοματοθετικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀνοματοθετικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette