ὀνοκρόταλος

Ancient Greek

Etymology

From ὄνος (ónos, “ass, donkey”) +‎ κρόταλον (krótalon, “rattle, clapper”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.no.kró.ta.los/ → /o.noˈkro.ta.los/ → /o.noˈkro.ta.los/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.no.kró.ta.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.noˈkro.ta.los/

Noun

ὀνοκρότᾰλος • (onokrótălos) m (genitive ὀνοκροτᾰ́λου); second declension

1. pelican (Pelecanus onocrotalus)

   Synonyms: πελεκάν (pelekán), πελεκῖνος (pelekînos)

Inflection

Second declension of ὁ ὀνοκρότᾰλος; τοῦ ὀνοκροτᾰ́λου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ὀνοκρότᾰλος ho onokrótălos	τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotắlō	οἱ ὀνοκρότᾰλοι hoi onokrótăloi
Genitive	τοῦ ὀνοκροτᾰ́λου toû onokrotắlou	τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotắloin	τῶν ὀνοκροτᾰ́λων tôn onokrotắlōn
Dative	τῷ ὀνοκροτᾰ́λῳ tôi onokrotắlōi	τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotắloin	τοῖς ὀνοκροτᾰ́λοις toîs onokrotắlois
Accusative	τὸν ὀνοκρότᾰλον tòn onokrótălon	τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotắlō	τοὺς ὀνοκροτᾰ́λους toùs onokrotắlous
Vocative	ὀνοκρότᾰλε onokrótăle	ὀνοκροτᾰ́λω onokrotắlō	ὀνοκρότᾰλοι onokrótăloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: onocrotalus

Further reading

• “ὀνοκρόταλος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀνοκρόταλος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette