Ἱεροσολυμίτης

Ancient Greek

Etymology

From Ῐ̔εροσόλυμᾰ (Hierosóluma, “Jerusalem”) +‎ -ῑ́της (-ī́tēs), from Hebrew יְרוּשָׁלַיִם (Yərūšālayim, “Jerusalem”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /i.e.ro.so.lyˈmi.tis/ → /i.e.ro.so.liˈmi.tis/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.e.ro.so.lyˈmi.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.e.ro.so.lyˈmi.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.e.ro.so.lyˈmi.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.e.ro.so.liˈmi.tis/

Noun

Ἱεροσολυμῑ́της • (Hierosolumī́tēs) m (genitive Ἱεροσολυμῑ́του); first declension

1. Jerusalemite
   • 37 CE – 100 CE, Josephus, The Life of Flavius Josephus 1.7

Inflection

First declension of ὁ Ἱεροσολυμῑ́της; τοῦ Ἱεροσολυμῑ́του (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ Ἱεροσολυμῑ́της ho Hierosolumī́tēs	τὼ Ἱεροσολυμῑ́τᾱ tṑ Hierosolumī́tā	οἱ Ἱεροσολυμῖται hoi Hierosolumîtai
Genitive	τοῦ Ἱεροσολυμῑ́του toû Hierosolumī́tou	τοῖν Ἱεροσολυμῑ́ταιν toîn Hierosolumī́tain	τῶν Ἱεροσολυμῑτῶν tôn Hierosolumītôn
Dative	τῷ Ἱεροσολυμῑ́τῃ tôi Hierosolumī́tēi	τοῖν Ἱεροσολυμῑ́ταιν toîn Hierosolumī́tain	τοῖς Ἱεροσολυμῑ́ταις toîs Hierosolumī́tais
Accusative	τὸν Ἱεροσολυμῑ́την tòn Hierosolumī́tēn	τὼ Ἱεροσολυμῑ́τᾱ tṑ Hierosolumī́tā	τοὺς Ἱεροσολυμῑ́τᾱς toùs Hierosolumī́tās
Vocative	Ἱεροσολυμῖτᾰ Hierosolumîta	Ἱεροσολυμῑ́τᾱ Hierosolumī́tā	Ἱεροσολυμῖται Hierosolumîtai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.