ἱερόγλυφος

Ancient Greek

Etymology

From ἱερός (hierós, “sacred, holy”) +‎ γλυφή (gluphḗ, “carved work”), a calque of Egyptian mdw-nṯr (“the god’s word”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hi.e.ró.ɡly.pʰos/ → /i.eˈro.ɣly.ɸos/ → /i.eˈro.ɣli.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hi.e.ró.ɡly.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.eˈro.ɡly.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.eˈro.ɣly.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.eˈro.ɣly.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.eˈro.ɣli.fos/

Noun

ἱερόγλῠφος • (hieróglŭphos) m (genitive ἱερογλῠ́φου); second declension

1. carver of hieroglyphics

Inflection

Second declension of ὁ ἱερόγλῠφος; τοῦ ἱερογλῠ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἱερόγλῠφος ho hieróglŭphos	τὼ ἱερογλῠ́φω tṑ hieroglŭ́phō	οἱ ἱερόγλῠφοι hoi hieróglŭphoi
Genitive	τοῦ ἱερογλῠ́φου toû hieroglŭ́phou	τοῖν ἱερογλῠ́φοιν toîn hieroglŭ́phoin	τῶν ἱερογλῠ́φων tôn hieroglŭ́phōn
Dative	τῷ ἱερογλῠ́φῳ tôi hieroglŭ́phōi	τοῖν ἱερογλῠ́φοιν toîn hieroglŭ́phoin	τοῖς ἱερογλῠ́φοις toîs hieroglŭ́phois
Accusative	τὸν ἱερόγλῠφον tòn hieróglŭphon	τὼ ἱερογλῠ́φω tṑ hieroglŭ́phō	τοὺς ἱερογλῠ́φους toùs hieroglŭ́phous
Vocative	ἱερόγλῠφε hieróglŭphe	ἱερογλῠ́φω hieroglŭ́phō	ἱερόγλῠφοι hieróglŭphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἱερογλῠφέω (hieroglŭphéō)
• ἱερογλῠφῐκός (hieroglŭphĭkós)
• ἱερογλῠφῐστί (hieroglŭphĭstí)

 

Further reading

• “ἱερόγλυφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱερόγλυφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette