ἰσομέτρητος

Ancient Greek

Etymology

ῐ̓́σος (ĭ́sos, “equal”) +‎ μέτρον (métron, “measure”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /i.so.mé.trɛː.tos/ → /i.soˈme.tri.tos/ → /i.soˈme.tri.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /i.so.mé.trɛː.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.soˈme.tre̝.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.soˈme.tri.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.soˈme.tri.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.soˈme.tri.tos/

Adjective

ῐ̓σομέτρητος • (ĭsométrētos) m or f (neuter ῐ̓σομέτρητον); second declension

1. of equal measure; isometric

Inflection

Second declension of ῐ̓σομέτρητος; ῐ̓σομέτρητον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ῐ̓σομέτρητος ĭsométrētos	ῐ̓σομέτρητον ĭsométrēton		ῐ̓σομετρήτω ĭsometrḗtō	ῐ̓σομετρήτω ĭsometrḗtō		ῐ̓σομέτρητοι ĭsométrētoi	ῐ̓σομέτρητᾰ ĭsométrētă
Genitive		ῐ̓σομετρήτου ĭsometrḗtou	ῐ̓σομετρήτου ĭsometrḗtou		ῐ̓σομετρήτοιν ĭsometrḗtoin	ῐ̓σομετρήτοιν ĭsometrḗtoin		ῐ̓σομετρήτων ĭsometrḗtōn	ῐ̓σομετρήτων ĭsometrḗtōn
Dative		ῐ̓σομετρήτῳ ĭsometrḗtōi	ῐ̓σομετρήτῳ ĭsometrḗtōi		ῐ̓σομετρήτοιν ĭsometrḗtoin	ῐ̓σομετρήτοιν ĭsometrḗtoin		ῐ̓σομετρήτοις ĭsometrḗtois	ῐ̓σομετρήτοις ĭsometrḗtois
Accusative		ῐ̓σομέτρητον ĭsométrēton	ῐ̓σομέτρητον ĭsométrēton		ῐ̓σομετρήτω ĭsometrḗtō	ῐ̓σομετρήτω ĭsometrḗtō		ῐ̓σομετρήτους ĭsometrḗtous	ῐ̓σομέτρητᾰ ĭsométrētă
Vocative		ῐ̓σομέτρητε ĭsométrēte	ῐ̓σομέτρητον ĭsométrēton		ῐ̓σομετρήτω ĭsometrḗtō	ῐ̓σομετρήτω ĭsometrḗtō		ῐ̓σομέτρητοι ĭsométrētoi	ῐ̓σομέτρητᾰ ĭsométrētă
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ῐ̓σομετρήτως ĭsometrḗtōs			ῐ̓σομετρητότερος ĭsometrētóteros			ῐ̓σομετρητότᾰτος ĭsometrētótătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• English: isometric

References

• “ἰσομέτρητος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press