ἡμένοιν

See also: ἡμένοις and ἥμενοι

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hɛː.mé.noi̯n/ → /iˈme.nyn/ → /iˈme.nin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛː.mé.noi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e̝ˈme.nyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /iˈme.nyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iˈme.nyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈme.nin/

Participle

ἡμένοιν • (hēménoin)

1. genitive/dative dual masculine/neuter of ἥμενος (hḗmenos)