ἡβίω

Ancient Greek

ἡβίω • (hēbíō)

Cretan form of ἡβᾰ́ω (hēbắō)
- Gortyn Code 7.41:
  αἰ δέ κ’ ἀπόδρομος ἰὼν ὀ ἐπιβάλλων ὀπυίεν ἡβίων ἡβίονσαν μὴ λε͂ι ὀπυίεν, ἐπὶ τᾶι πατρωιώκωι ἤμην τὰ κρήματα πάντα καὶ τὸν καρπόν, πρείν κ’ ὀπυίηι. ❦ αἰ δέ κα δρομεὺς ἰὼν ὀ ἐπιβάλλων ἐˉβίονσαν λείονσαν ὀπυίεθαι μὴ λε͂ι ὀπυίεν, μωλὴν τὸς καδεστὰνς τὸς τᾶς πατρωιώκω, ὀ δὲ δικασ̣τὰ̣[ς] δικ[α]κ̣σ̣[ά]τω ὀπυίεν ἐν τοῖς δ[υ]οῖς μηνσί.
  ai dé k’ apódromos iṑn o epibállōn opuíen hēbíōn hēbíonsan mḕ lêi opuíen, epì tâi patrōiṓkōi ḗmēn tà krḗmata pánta kaì tòn karpón, preín k’ opuíēi. ❦ ai dé ka dromeùs iṑn o epibállōn ēbíonsan leíonsan opuíethai mḕ lêi opuíen, mōlḕn tòs kadestàns tòs tâs patrōiṓkō, o dè dikaṣtạ̀[s] dik[a]ḳṣ[á]tō opuíen en toîs d[u]oîs mēnsí.
  (please add an English translation of this quotation)

Present: ἡβίω, ἡβίομαι (Cretan)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἡβίω	ἡβίεις	ἡβίει	ἡβίετον	ἡβίετον	ἡβίομεν	ἡβίετε	ἡβίουσῐ(ν)
	subjunctive	ἡβίω	ἡβίῃς	ἡβίῃ	ἡβίητον	ἡβίητον	ἡβίωμεν	ἡβίητε	ἡβίωσῐ(ν)
	optative	ἡβίοιμῐ	ἡβίοις	ἡβίοι	ἡβίοιτον	ἡβιοίτην	ἡβίοιμεν	ἡβίοιτε	ἡβίοιεν
	imperative		ἥβιε	ἡβιέτω	ἡβίετον	ἡβιέτων		ἡβίετε	ἡβιόντων
middle/ passive	indicative	ἡβίομαι	ἡβίεαι	ἡβίεται	ἡβίεσθον	ἡβίεσθον	ἡβιόμεθᾰ	ἡβίεσθε	ἡβίονται
	subjunctive	ἡβίωμαι	ἡβίηαι	ἡβίηται	ἡβίησθον	ἡβίησθον	ἡβιώμεθᾰ	ἡβίησθε	ἡβίωνται
	optative	ἡβιοίμην	ἡβίοιο	ἡβίοιτο	ἡβίοισθον	ἡβιοίσθην	ἡβιοίμεθᾰ	ἡβίοισθε	ἡβίοιντο
	imperative		ἡβίεο	ἡβιέσθω	ἡβίεσθον	ἡβιέσθων		ἡβίεσθε	ἡβιέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἡβίειν				ἡβίεσθαι
participle	m	ἡβίων				ἡβιόμενος
	f	ἡβίουσᾰ				ἡβιομένη
	n	ἡβῖον				ἡβιόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

“ἡβάω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press