ἠγγελκώς

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɛːŋ.ɡel.kɔ̌ːs/ → /iɲ.ɟelˈkos/ → /iɲ.ɟelˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɛːŋ.ɡel.kɔ̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e̝ŋ.ɡelˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /iɲ.ɟelˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /iɲ.ɟelˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iɲ.ɟelˈkos/

Verb

ἠγγελκώς • (ēngelkṓs)

1. perfect active participle of ἀγγέλλω (angéllō)

Inflection

First and third declension of ἠγγελκώς; ἠγγελκυῖᾰ; ἠγγελκός (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἠγγελκώς ēngelkṓs	ἠγγελκυῖᾰ ēngelkuîă	ἠγγελκός ēngelkós		ἠγγελκότε ēngelkóte	ἠγγελκυίᾱ ēngelkuíā	ἠγγελκότε ēngelkóte		ἠγγελκότες ēngelkótes	ἠγγελκυῖαι ēngelkuîai	ἠγγελκότᾰ ēngelkótă
Genitive		ἠγγελκότος ēngelkótos	ἠγγελκυίᾱς ēngelkuíās	ἠγγελκότος ēngelkótos		ἠγγελκότοιν ēngelkótoin	ἠγγελκυίαιν ēngelkuíain	ἠγγελκότοιν ēngelkótoin		ἠγγελκότων ēngelkótōn	ἠγγελκυιῶν ēngelkuiôn	ἠγγελκότων ēngelkótōn
Dative		ἠγγελκότῐ ēngelkótĭ	ἠγγελκυίᾳ ēngelkuíāi	ἠγγελκότῐ ēngelkótĭ		ἠγγελκότοιν ēngelkótoin	ἠγγελκυίαιν ēngelkuíain	ἠγγελκότοιν ēngelkótoin		ἠγγελκόσῐ / ἠγγελκόσῐν ēngelkósĭ(n)	ἠγγελκυίαις ēngelkuíais	ἠγγελκόσῐ / ἠγγελκόσῐν ēngelkósĭ(n)
Accusative		ἠγγελκότᾰ ēngelkótă	ἠγγελκυῖᾰν ēngelkuîăn	ἠγγελκός ēngelkós		ἠγγελκότε ēngelkóte	ἠγγελκυίᾱ ēngelkuíā	ἠγγελκότε ēngelkóte		ἠγγελκότᾰς ēngelkótăs	ἠγγελκυίᾱς ēngelkuíās	ἠγγελκότᾰ ēngelkótă
Vocative		ἠγγελκώς ēngelkṓs	ἠγγελκυῖᾰ ēngelkuîă	ἠγγελκός ēngelkós		ἠγγελκότε ēngelkóte	ἠγγελκυίᾱ ēngelkuíā	ἠγγελκότε ēngelkóte		ἠγγελκότες ēngelkótes	ἠγγελκυῖαι ēngelkuîai	ἠγγελκότᾰ ēngelkótă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἠγγελκότως ēngelkótōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.