ἐφιέμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.pʰiː.é.me.nos/ → /e.ɸiˈe.me.nos/ → /e.fiˈe.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.pʰiː.é.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.pʰiˈe.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /e.ɸiˈe.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.fiˈe.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.fiˈe.me.nos/

Participle

ἐφῑέμενος • (ephīémenos) m (feminine ἐφῑεμένη, neuter ἐφῑέμενον); first/second declension

1. present mediopassive participle of ἐφίημι (ephíēmi)

Declension

First and second declension of ἐφῑέμενος; ἐφῑεμένη; ἐφῑέμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἐφῑέμενος ephīémenos	ἐφῑεμένη ephīeménē	ἐφῑέμενον ephīémenon		ἐφῑεμένω ephīeménō	ἐφῑεμένᾱ ephīeménā	ἐφῑεμένω ephīeménō		ἐφῑέμενοι ephīémenoi	ἐφῑέμεναι ephīémenai	ἐφῑέμενᾰ ephīémena
Genitive		ἐφῑεμένου ephīeménou	ἐφῑεμένης ephīeménēs	ἐφῑεμένου ephīeménou		ἐφῑεμένοιν ephīeménoin	ἐφῑεμέναιν ephīeménain	ἐφῑεμένοιν ephīeménoin		ἐφῑεμένων ephīeménōn	ἐφῑεμένων ephīeménōn	ἐφῑεμένων ephīeménōn
Dative		ἐφῑεμένῳ ephīeménōi	ἐφῑεμένῃ ephīeménēi	ἐφῑεμένῳ ephīeménōi		ἐφῑεμένοιν ephīeménoin	ἐφῑεμέναιν ephīeménain	ἐφῑεμένοιν ephīeménoin		ἐφῑεμένοις ephīeménois	ἐφῑεμέναις ephīeménais	ἐφῑεμένοις ephīeménois
Accusative		ἐφῑέμενον ephīémenon	ἐφῑεμένην ephīeménēn	ἐφῑέμενον ephīémenon		ἐφῑεμένω ephīeménō	ἐφῑεμένᾱ ephīeménā	ἐφῑεμένω ephīeménō		ἐφῑεμένους ephīeménous	ἐφῑεμένᾱς ephīeménās	ἐφῑέμενᾰ ephīémena
Vocative		ἐφῑέμενε ephīémene	ἐφῑεμένη ephīeménē	ἐφῑέμενον ephīémenon		ἐφῑεμένω ephīeménō	ἐφῑεμένᾱ ephīeménā	ἐφῑεμένω ephīeménō		ἐφῑέμενοι ephīémenoi	ἐφῑέμεναι ephīémenai	ἐφῑέμενᾰ ephīémena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἐφῑεμένως ephīeménōs				ἐφῑεμενώτερος ephīemenṓteros				ἐφῑεμενώτᾰτος ephīemenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.