ἐπών

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.pɔ̌ːn/ → /eˈpon/ → /eˈpon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.pɔ̌ːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /eˈpon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /eˈpon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /eˈpon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /eˈpon/

Participle

ἐπών • (epṓn) m (feminine ἐποῦσᾰ, neuter ἐπόν); first/third declension

1. present active participle of ἔπειμι (épeimi)

Declension

First and third declension of ἐπών; ἐποῦσᾰ; ἐπόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἐπών epṓn	ἐποῦσᾰ epoûsa	ἐπόν epón		ἐπόντε epónte	ἐπούσᾱ epoúsā	ἐπόντε epónte		ἐπόντες epóntes	ἐποῦσαι epoûsai	ἐπόντᾰ epónta
Genitive		ἐπόντος epóntos	ἐπούσης epoúsēs	ἐπόντος epóntos		ἐπόντοιν epóntoin	ἐπούσαιν epoúsain	ἐπόντοιν epóntoin		ἐπόντων epóntōn	ἐπουσῶν epousôn	ἐπόντων epóntōn
Dative		ἐπόντῐ epónti	ἐπούσῃ epoúsēi	ἐπόντῐ epónti		ἐπόντοιν epóntoin	ἐπούσαιν epoúsain	ἐπόντοιν epóntoin		ἐποῦσῐ / ἐποῦσῐν epoûsi(n)	ἐπούσαις epoúsais	ἐποῦσῐ / ἐποῦσῐν epoûsi(n)
Accusative		ἐπόντᾰ epónta	ἐποῦσᾰν epoûsan	ἐπόν epón		ἐπόντε epónte	ἐπούσᾱ epoúsā	ἐπόντε epónte		ἐπόντᾰς epóntas	ἐπούσᾱς epoúsās	ἐπόντᾰ epónta
Vocative		ἐπών epṓn	ἐποῦσᾰ epoûsa	ἐπόν epón		ἐπόντε epónte	ἐπούσᾱ epoúsā	ἐπόντε epónte		ἐπόντες epóntes	ἐποῦσαι epoûsai	ἐπόντᾰ epónta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἐπόντως epóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.