ἐπεῖπον

Ancient Greek

Etymology

From ἐπι- (epi-) +‎ εἶπον (eîpon)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.pêː.pon/ → /eˈpi.pon/ → /eˈpi.pon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.pêː.pon/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /eˈpi.pon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /eˈpi.pon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /eˈpi.pon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /eˈpi.pon/

Verb

ἐπεῖπον • (epeîpon)

1. to say besides

Conjugation

   Aorist: ἐπεῖπον, ἐπειπόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπεῖπον	ἐπεῖπες	ἐπεῖπε(ν)	ἐπείπετον	ἐπειπέτην	ἐπείπομεν	ἐπείπετε	ἐπεῖπον
	subjunctive	ἐπείπω	ἐπείπῃς	ἐπείπῃ	ἐπείπητον	ἐπείπητον	ἐπείπωμεν	ἐπείπητε	ἐπείπωσῐ(ν)
	optative	ἐπείποιμῐ	ἐπείποις	ἐπείποι	ἐπείποιτον	ἐπειποίτην	ἐπείποιμεν	ἐπείποιτε	ἐπείποιεν
	imperative		ἔπειπε	ἐπειπέτω	ἐπείπετον	ἐπειπέτων		ἐπείπετε	ἐπειπόντων
middle	indicative	ἐπειπόμην	ἐπείπου	ἐπείπετο	ἐπείπεσθον	ἐπειπέσθην	ἐπειπόμεθᾰ	ἐπείπεσθε	ἐπείποντο
	subjunctive	ἐπείπωμαι	ἐπείπῃ	ἐπείπηται	ἐπείπησθον	ἐπείπησθον	ἐπειπώμεθᾰ	ἐπείπησθε	ἐπείπωνται
	optative	ἐπειποίμην	ἐπείποιο	ἐπείποιτο	ἐπείποισθον	ἐπειποίσθην	ἐπειποίμεθᾰ	ἐπείποισθε	ἐπείποιντο
	imperative		ἐπειποῦ	ἐπειπέσθω	ἐπείπεσθον	ἐπειπέσθων		ἐπείπεσθε	ἐπειπέσθων
		active			middle
infinitive		ἐπειπεῖν			ἐπειπέσθαι
participle	m	ἐπειπών			ἐπειπόμενος
	f	ἐπειποῦσᾰ			ἐπειπομένη
	n	ἐπειπόν			ἐπειπόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• ἐπεῖπον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “ἐπεῖπον”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “ἐπεῖπον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press