ἀστυγείτων

Ancient Greek

Etymology

ἄστυ (ástu, “city”) +‎ γείτων (geítōn, “neighbor”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /as.ty.ɡěː.tɔːn/ → /as.tyˈʝi.ton/ → /as.tiˈʝi.ton/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /as.ty.ɡěː.tɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /as.tyˈɡi.ton/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /as.tyˈʝi.ton/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /as.tyˈʝi.ton/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /as.tiˈʝi.ton/

Mark the vowel length of the ambiguous vowel ἀ by adding a macron after it if it is long, or a breve if it is short. By default, Module:grc-pronunciation assumes it is short if unmarked.
[This message shows only in preview mode.]

Adjective

ἀστῠγείτων • (astŭgeítōn) m or f (neuter ἀστῠγεῖτον); third declension

1. neighboring a city

Declension

Third declension of ἀστῠγείτων; ἀστῠγεῖτον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ἀστῠγείτων astŭgeítōn	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton		ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονε astŭgeítone		ἀστῠγείτονες astŭgeítones	ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă
Genitive		ἀστῠγείτονος astŭgeítonos	ἀστῠγείτονος astŭgeítonos		ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin	ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin		ἀστῠγειτόνων astŭgeitónōn	ἀστῠγειτόνων astŭgeitónōn
Dative		ἀστῠγείτονῐ astŭgeítonĭ	ἀστῠγείτονῐ astŭgeítonĭ		ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin	ἀστῠγειτόνοιν astŭgeitónoin		ἀστῠγείτοσῐ / ἀστῠγείτοσῐν astŭgeítosĭ(n)	ἀστῠγείτοσῐ / ἀστῠγείτοσῐν astŭgeítosĭ(n)
Accusative		ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton		ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονε astŭgeítone		ἀστῠγείτονᾰς astŭgeítonăs	ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă
Vocative		ἀστῠγεῖτον astŭgeîton	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton		ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονε astŭgeítone		ἀστῠγείτονες astŭgeítones	ἀστῠγείτονᾰ astŭgeítonă
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ἀστῠγειτόνως astŭgeitónōs			ἀστῠγειτονέστερος astŭgeitonésteros			ἀστῠγειτονέστᾰτος astŭgeitonéstătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

ἀστῠγείτων • (astŭgeítōn) m (genitive ἀστῠγείτονος); third declension

1. neighbor of a city

Declension

Third declension of ὁ ἀστῠγείτων; τοῦ ἀστῠγείτονος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἀστῠγείτων ho astŭgeítōn	τὼ ἀστῠγείτονε tṑ astŭgeítone	οἱ ἀστῠγείτονες hoi astŭgeítones
Genitive	τοῦ ἀστῠγείτονος toû astŭgeítonos	τοῖν ἀστῠγειτόνοιν toîn astŭgeitónoin	τῶν ἀστῠγειτόνων tôn astŭgeitónōn
Dative	τῷ ἀστῠγείτονῐ tôi astŭgeítonĭ	τοῖν ἀστῠγειτόνοιν toîn astŭgeitónoin	τοῖς ἀστῠγείτοσῐ / ἀστῠγείτοσῐν toîs astŭgeítosĭ(n)
Accusative	τὸν ἀστῠγείτονᾰ tòn astŭgeítonă	τὼ ἀστῠγείτονε tṑ astŭgeítone	τοὺς ἀστῠγείτονᾰς toùs astŭgeítonăs
Vocative	ἀστῠγεῖτον astŭgeîton	ἀστῠγείτονε astŭgeítone	ἀστῠγείτονες astŭgeítones
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἀστυγείτων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἀστυγείτων in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀστυγείτων in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • neighbour idem, page 555.
  • neighbouring idem, page 555.
  • suburban idem, page 833.